Behruzbek Hamidov
KUCH BIZNING ICHIMIZDA
Ehtimol, har bir ayol hayotiy energiya qurib qolgan va taqdirga bo’ysunish qolgan bir lahzalarda ichida uyg’onadigan kuchni his qilgan vaziyatni eslashi mumkin. Ehtimol, siz zo’ravon bilan bir necha oy yoki yillar davomida yashagansiz, lekin bir kuni siz endi buni qila olmasligingizni tushunib, narsalaringizni yig’ib, ketdingiz. Yoki siz befarq va muloyim edingiz va barcha qarindoshlaringiz “to’xtang” deguningizcha sizga “orqangizdan yurishdi”. Yoki bir kuni siz ishingiz juda zerikarli ekanligini tushunib, bir kun ishni tashlab, o’zingizni ijodkorlikda topdingiz.
Uyda yalang oyoqlarimiz bilan ritmni erga urib, xursandchilik bilan raqsga tushganimizda, sevganimiz bilan yotoqda ishtiyoq bilan boshimizni yo’qotganimizda va nonushtaga nima pishirishni va nima qilish haqida o’ylashni to’xtatganimizda xuddi shunday kuch bizda uyg’onadi. selülit sonlarimizga o’xshaydi. Yoki biz faqat dushda qo’shiq aytamiz, notalarni urish haqida qayg’urmaymiz, chunki bu ovoz tabiatning tubidan keladi. Bu, ehtimol, “ichki jodugar” ning ovozi. Va bu erda hech qanday shaytonlik yoki ezoterizm yo’q. Bu metafora, ba’zi psixoterapevtlar har birimizga tabiat tomonidan berilgan ayollik energiyasini tasvirlash uchun foydalanadigan tasvirdir.
Bu boshqalar uchun noqulay, ularni itoatkor bo’lishdan va boshqalarning irodasiga ergashishdan saqlaydi. Bu boshqarib bo’lmaydigan va halokatli bo’lishi mumkin, birinchi navbatda, biz kamdan-kam hollarda u bilan qanday qilib uyg’unlikda yashashni bilamiz. Ko’p asrlar davomida odamlar va ulardan keyin biz o’zimiz ham unga qarshi kurashib, ruhning bir qismini er ostiga tushirishga harakat qildik. Bu urushda ayollar inkvizitsiya oloviga jo‘natilgan, go‘yo qamoqxonadagidek monastirlarga qamalgan, yuvosh bo‘lishga, ota-onasiga, ustoziga, eriga, yoshi ulug‘ qarindoshlariga, odob-axloq posbonlariga itoat qilishga majburlangan.
