“Demak, siz oʻz postingizni eʼlon qildingiz. Video joylashtirdi. Endi hamma buni ko’rishi mumkin – avataringiz bilan, kulgichlar bilan (yoki ularsiz), fotosuratlar yoki rasmlar bilan … Va, albatta, har uch daqiqada ijtimoiy tarmoqqa qaraysiz: reaktsiya bormi? Qani? Izoh? Va ko’ryapsizmi – ha, bor!

Va bu vaqtda sizning bloglik karerangiz qulashi mumkin. Chunki ajoyib videolar suratga olishni va ajoyib postlar yozishni bilgan odam ham komentariyalarga to‘g‘ri javob berishni bilmasa, top-bloggerga aylanmaydi. Buni qanday qilib to’g’ri qilish kerak?

IZOHLARDA SIZNI MAQTASHMASA NIMA QILISH KERAK?

Uzr keltiringmi? Yoki sukut saqlaysizmi? To’g’ri javobni hech kim bilmaydi. Chunki u mavjud emas. Ammo yuzlab sharhlar davom etgan bahs bor. Nima qoldi? Birovning fikrini qabul qiling.

Bir paytlar Volter shunday degan edi: “Men siz aytayotgan biron bir so’zga qo’shilmayman, lekin men sizning fikringizni aytish huquqi uchun o’lishga tayyorman”. Aytgancha, bu demokratiya. Shuning uchun, agar biror kishi sharhlarda siz umuman baham ko’rmaydigan fikrni bildirsa, bu haqda unga ayting, u bilan bahslashing, o’z dalillaringizni keltiring. Lekin haqorat qilmang. Uning shunday o’ylashga haqqi bor. Siz boshqachasiz. Hammasi boshqacha.