Behruzbek Hamidov
“Men xohlaganimda ishlayman, eng muhimi, xo’jayinim yo’q. Men sizni har kuni maktabdan olib keta olganimdan juda baxtiyorman.” Men unga shunday dedim. Va u menga javob berdi: “Ha, lekin men enaga bo’lishni xohlayman. Maks kabi.” Maks uning eng yaxshi do’sti.
O’g’lim menga boshqa bolalar haqida aytib berishni yaxshi ko’radi, ular nima qilayotganlarini aytib berishadi va keyin ularni “juda omadli” deb e’lon qiladi. Bekorga vaziyatni boshqacha tasavvur qilishga harakat qilaman va unga Maks yoki Aleks biz kabi yashasa baxtli bo’lishlarini tushuntiraman.
Men bu borada shunchalik g’ayratlimanki, beixtiyor o’zimni maqtab qoldim: “Siz PSP o’ynaysiz, lekin ularda PSP yo’qdir!” Lekin hech narsa yordam bermaydi: boshqalar har doim bizdan yaxshiroq narsaga ega.
O’g’il shunchaki bolalar dunyoni yangicha kashf etadigan yoshga yetdi. Bu kashfiyot esa boshqalardan farq qilmaslik istagidan boshlanadi.
Hozir o‘smirlik chog‘ida bo‘lgan amakivachcham esa aynan teskari holatni boshdan kechirmoqda. Aksariyat o‘smirlar o‘zgacha bo‘lishni, koinotda o‘z izini qoldirishdan boshqa narsani xohlamaydilar. Men o’z oilamda kuzatgan kishi got bo’lishga qaror qildi. Ammo bu erda, u menga tushuntirganidek, asosiy fikrlar mavjud.
