Behruzbek Hamidov
Qizim meni hech qachon yolg’iz his qilmadi. Ammo bu odam bilan men birinchi marta hatto sevimli bola ham bera olmaydigan narsani topdim. Men his-tuyg’ularimizdan zavq oldim va uzoq vaqt davomida uni Liza bilan tanishtirishga jur’at eta olmadim. Men uning rashkidan qo’rqardim. Va bu meni kutayotgan tuyg’u ekanligini tasavvur ham qila olmasdim. Faqat butunlay boshqacha tabiatga ega.
M. mening talaba qizim borligini doim bilar edi. Men unga fotosuratlarni ko’rsatdim, u menga juda o’xshash go’zallik haqida gapirdi. Umuman olganda, u har bir ona uchun xushomadli narsani aytdi. Va bir kuni men qaror qildim – uni birga kechki ovqatga taklif qildim. Kechqurun bir narsani his qildimmi? Yo’q, ikki sevgan inson bir-birini taniganidan xursand bo’ldim.
U Lizaga e’tiborli edi, hazillashdi va barchamizni xotirjam qildi. U ketgach, Liza shunday dedi: “M. “Bu haqiqatan ham hech narsa emas.” U hech qachon biz bilan tunab qolmadi, lekin o’shandan beri uchovimiz dam olish kunlarida tabiat qo’yniga chiqa boshladik. Kechqurun ular biz bilan yoki restoranda tushlik qilishdi. Men o’zimni baxtning balandligida his qildim va ma’lum bo’lishicha, men hech narsani sezmadim.
Biroq, asta-sekin M. bilan mening oramizda nimadir buzildi. U endi meni ko’rishga unchalik ishtiyoqi yo’q edi. Men kamroq yozdim. U bilan uchrashganimda uning ko’zlarida xuddi shunday quvonchni topolmadim. Yo zudlik bilan loyihasi borligini yoki shoshilinch ish safari borligini aytdi. Men unga bahonalar uydirdim. Men o’zimga aytdimki, bizning munosabatlarimiz muqarrar ravishda turli bosqichlardan o’tadi – bunday tuyg’ular tarangligida doimiy yashash mumkin emas.
