2022 yilning bahorida Psychologies.ru tahririyati pochtasi o’quvchimiz Olga T.dan samimiy, achchiq, hayratlanarli darajada chuqur uzun maktub oldi. Aslini olganda, bu haqiqiy tan olish, psixoterapevtik amaliyotdir. Biz uni bir necha marta to‘liq o‘qib chiqdik va tahririyat bilan muhokama qilib, nashr etishga qaror qildik.

6-10 YIL. QOCHISH № 1

9 yoshimda yana nimadir uchun meni urdingiz, so’kib, baqirdingiz. Ehtimol, odatdagidan biroz kuchliroqdir. Qandaydir ichki sabr kosasi to’lib ketdi va men bu erda yashamaganim ma’qul, deb qaror qildim. Bundan ko’ra, oilasiz yaxshi. Va men uydan ketdim. Men juda jim kiyindim. U eshikni ochdi va zinadan 16-qavatdan birinchi qavatga tushdi. Men tushdim va Tekstilshchiki tomon 641-avtobusga chiqdim. Allaqachon qorong’i edi. Oktyabr, sovuq, men shlyapa va kuzgi palto kiyaman. Men abadiy yo’qolishni rejalashtirgan edim. 

Reja shunday edi – poezdda shahar tashqarisiga borish, har bir uyni taqillatish va ular sizni biron joyga olib ketishadi. Men u yer-bu yoqqa to‘planib, sarson-sargardon bo‘laman. Bunday hayot bilan jamiyatda kelajagim bo’lmasligini tushundim. Men vokzallarda eski iflos latta kiygan shishgan, yuvilmagan, ta’lim va maqsadsiz ayollarga o’xshab qolaman. Men ba’zan omon qolish uchun ovqat o’g’irlayman. Shunday qilib, men qaror qildim – bu uydagidan yaxshiroq edi.

Va bu qasddan ijtimoiy o’z joniga qasd qilish harakati edi

Men qorong’u ko’chalarda yurdim. Bir yosh ayol meni ko’rib, hamrohlari bilan bunday paytda bola ko’chada yolg’iz qolishi mumkin emasligini, nimadir qilish kerakligini baland ovozda muhokama qila boshladi. Ular uni tinchlantirishdi va unga hech narsa qilish kerak emasligini, shunchaki e’tibor bermaslik kerakligini aytishdi. 

Meni qo‘lga olib, kuch bilan uyga sudrab borishidan qo‘rqardim. Shunday qilib, u yugurib borib, bog’chaning baland darvozasidan sakrab o’tdi. Men buni qanday qilishni juda mohirlik bilan bilardim: men shunchaki o’zimni tortib olishim kerak edi, qornim bilan panjara ustida yotishim kerak edi, qo’llarim bilan ushlab, boshimni pastga osib, oyoqlarimni to’siqdan otib tashladim. Voy! – bir soniya, men esa boshqa tomondaman. 

Bolalar bog’chasida katta bir uyum barglari erda yonib turardi. Men tunga joylashish vaqti keldi deb o’yladim va bu barglar iliq edi. Men ularning ustiga yotdim va u juda issiq edi. Shitirlash, qadamlar, harakatni eshitib, deyarli uxlab qoldim. Bog’ning yo’llari bo’ylab itli bir odam ketayotgan edi, it hatto mendan deyarli qiziqmay yugurib ketdi. Bu kimligini bilmayman. Ehtimol, qo’riqchi. U meni ko’rgan yoki yo’qligini bilmayman, lekin men tezda u erdan qochib ketdim. 

Men Volgogradskiy prospektiga bordim. Bolaligimda ham shahar bo‘ylab yo‘l-yo‘riqni yaxshi bilardim, hududni xuddi yuqoridan ko‘rgandek ko‘rdim – bu juda qulay mahorat. Men uyim qaysi yo’nalishda joylashganligini, shahar markazi qayerda ekanligini, mening hududimning asosiy ko’chalari qayerda ekanligini tushundim. U bo’sh yerlardan o’tib, temir yo’lga, relslarga chiqdi. Men poyezdning ovozini eshitdim, mashinist menga xabar bermasin va ular meni topa olishmasin, deb ko‘rinmasligim uchun qirg‘oq yaqinidagi o‘tga yotdim. 

Poyezd o‘tib ketayotgan edi, shu payt miyamga bir fikr keldi: dada!

U, har doimgidek, ishdan kech uyga qaytadi. Charchagan, u dam olishni xohlaydi, lekin men uyda emasman va u meni ko’chadan qidiradi. Bu fikr meni ich-ichimdan qattiq ranjitdi. Men dadamga hech qanday noqulaylik va azob-uqubatlar keltirishni xohlamadim. Shuning uchun men avtobusga chiqish uchun relslar bo’ylab Tekstilshchikiga qaytdim – ular hali ham yugurishdi. Kvartira eshigini ochganimda, onam befarqlik bilan qayd etdi: “Oh! paydo bo’ldi.” Men qisqacha so’radim: “Dadam qayerda?” “U sizni qidirmoqda”, dedi onam menga o’girilmasdan. 

Men tashqariga chiqdim va liftga yo’l oldim, dadam endigina hayajonlangan va charchagan holda chiqdi: 

– Olya, qayerda eding?

“U meni kaltaklagani uchun uydan ketmoqchi edim.”

– Menga va’da ber, endi hech qachon ketmaysiz. 

Va men va’da berdim. Va agar siz otaga biror narsa va’da qilsangiz, bu temir bilan qoplangan. Xullas, nima bo’lishidan qat’iy nazar, men boshqa ketmayman. Agar bu va’da bo’lmaganida, bunday harakatni takrorlashimga hech narsa to’sqinlik qilmasdi. 

O‘zim o‘qigan musiqa maktabidagi xonalarning kalitlarini olishga moslashdim. U erda men vaqt ruxsat etilgancha o’tirdim, musiqa va umumta’lim maktablarida darslar qildim, kitob o’qidim, qo’lda mashq qildim (yaxshi, kichkina ofisda bir necha soat yolg’iz yana nima qila olardim), pianino chalardim. Men uyga keyinroq kelish uchun imkon qadar uzoq vaqt to’xtab qoldim. Kiring, tez ovqatlaning, tez yuving, tez uxlang. Umuman gaplashmaslik tavsiya etiladi. “Qandaysiz”, “darslar qanday” degan savollarga tezda javob bering: “yaxshi”, “bajarildi”.

O’n yoshga to’lganimda, men yana unutish uchun eshikni ochdim – ongli ravishda, jo’shqinlik bilan

Bir kuni kechqurun o’zimni juda yomon his qildim. Men isitmasim borligini, agar hozir turmasam va kimgadir yetib bormasam, kuchim yetmasligini angladim. U o’rnidan turdi, boshqa xonaning eshigini taqillatdi va: “Onam, men o’zimni yomon his qilyapman”, dedi va orqasiga o’girilib, ketdi va uxlashga yotdi.