Har bir inson kamida bir marta sevgi nima ekanligini o’ylab ko’rgan. Tuyg’ular aralashmasimi? Hissiyotlarmi? Mas’uliyatmi yoki qo’shilishmi? Bu shartsizmi, u abadiy davom etishi mumkinmi? Biz hammamiz uni boshqacha ta’riflaymiz va tavsiflaymiz va bu savolga javob odatda noaniq bo’ladi.

Sevgini o’rganish ancha oldin boshlangan: faylasuflar bu haqda o’ylashgan, uning turli shakllarini tavsiflash va ajratib ko’rsatishga harakat qilishgan, olimlar miyani sevgi uchun tekshirishgan, shoir va yozuvchilar esa bu tuyg’u haqida kuylashgan yoki sevgi sabab bo’lgan azob-uqubatlarni tasvirlashgan.

Ijobiy psixologiya chetda turolmadi va inson tabiatining his-tuyg’ulari, hissiyotlari yoki xususiyatlarining ushbu sohasiga ko’plab ilmiy ishlarni bag’ishladi.

Ijobiy psixologlar orasida ham sevgi haqida umumiy fikr yo’q. Peterson va Seligman kabi ba’zi buyuk aqllar sevgi va sevish qobiliyatini xarakter xususiyati deb bilishadi. Inson tabiatining bu kuchli tomoni hayotga bo’lgan munosabatni shakllantirishda ishtirok etadi va baxtning tarkibiy qismlaridan biridir, deb ishoniladi.

Shu bilan birga, Barbara Fredrikson, Kristin Branje va Jorj Villan ham sevgi bu tuyg’u ekanligiga qo’shiladilar. Statik emas, doimiy tuyg’u emas. Bog’lanish yoki majburiyatga asoslanmagan tuyg’u. U eng kutilmagan daqiqalarda paydo bo’ladi, yo’qoladi, quvonch va minnatdorchilik ko’rinishidagi ta’mni qoldirib, keyin yana paydo bo’ladi. Ma’lum bo’lishicha, biz har kuni yuz marta sevgini boshdan kechirishga qodirmiz. Biz bu tuyg’uni nafaqat yaqin odamlar bilan boshdan kechiramiz, balki biz bir necha so’z bilan almashgan mutlaqo notanish odamga nisbatan sevgini boshdan kechirganimizdek, uni butun insoniyat uchun his qilishimiz mumkin.

Tadqiqotlar shuni ko’rsatdiki, insoniy munosabatlar darajasida sevgi boshqa odamning baxtiga sarmoya va o’z manfaati uchun gullab-yashnashi (IWB; Hagey & Berger, 2010) va o’rganilgan sezgirlik, ya’ni tushunish, qadrlash va qadrlash hissi. g’amxo’rlik qiladi (Rays, Klark va Xolms, 2004).

Sevgi hissiyotlari sohasida quyidagi xususiyatlar xarakterlidir. Birinchidan, biologik xatti-harakatlar komponentlari. Biz hozir sevgi tuyg’usini baham ko’rgan odamni his qilamiz, o’ylaymiz va hatto u bilan hamohang harakat qilamiz. Hatto bizning yuz ifodalarimiz ham o’xshash bo’ladi. Ikkinchidan, sherikga ijobiy his-tuyg’ularni darhol aks ettirish qobiliyati. Biz bir-birimizni hayrat, quvonch yoki qiziqish bilan yuqtiramiz – muloqot paytida biz hali ham boshdan kechiramiz. Xo’sh, uchinchi xususiyat – ongning kengayishi.

Ma’lum bo’lishicha, sevgi – bu umumiy ijobiy his-tuyg’ular darajasining bir martalik o’sishi, biokimyoviy jarayonlarning sinxronlashuvi, vaqt o’tishi bilan mehr-oqibat, ijtimoiy aloqalar va sadoqatni shakllantiradigan o’zaro g’amxo’rlik bilan tavsiflangan odamlar o’rtasidagi o’zaro ta’sir.

Siz hayron bo’lishingiz mumkin, lekin Barbara Fredrekson ham sevgi shartsiz emasligini ta’kidlaydi. Ushbu tuyg’u paydo bo’lishi uchun ikkita shartni bajarish muhimdir: xavfsizlik hissi va aloqa.

Aynan shu hislar boshqa odamda ijobiy javobning mikro daqiqalari paydo bo’lishi uchun zarurdir. Misol uchun, siz gadjetlaringizni bir chetga surib, bolalaringiz bilan o’ynab, aldab o’ynadingiz. Siz va turmush o’rtog’ingiz chang’i sportiga bordingiz yoki ilmiy maqolalarni muhokama qildingiz – qiziqishingiz bor. Ushbu kundalik va oddiy ko’rinadigan harakatlar, yaqinlaringiz bilan his-tuyg’ularni baham ko’rish orqali siz mikro lahzalarni yaratasiz. Boshqacha qilib aytganda, agar siz Barbara Fredrekson nazariyasiga kirsangiz, har safar sevgini boshdan kechirasiz. Bunday daqiqalar qanchalik ko’p bo’lsa, bog’lanish darajasi shunchalik yuqori bo’ladi. Sevgining mikro lahzalari ruhiy bog’lanish tuyg’usini beradi.

Agar inson o’zini xotirjam va xavfsiz his qilsa, u muloqotga ochiq. Va faqat bu holatda ijobiy his-tuyg’ularning javobining yaxlitligi faollashadi. Bu biz bir xil to’lqin uzunligida ekanligimizning jismoniy namoyon bo’lishida ifodalanadi: tabassum, ko’z aloqasi, ovoz, teginish va imo-ishoralarni sinxronlashtirish.

Barcha his-tuyg’ular singa