“Bu hayot-mamot masalasi edi. Bu iborani bilasizmi? Men uning ma’nosini o’sha yozda his qildim. Suvga tushganimda, men to’satdan nima bo’layotganini tushunib etdim: men muzlab qoldim va yonimda bir kishi suvda qolishga harakat qilardi.

“Men uni qutqara olamanmi? Nega u bu yerda edi? Nima sodir bo `LDI? Men bu yerda nima qilyapman?” Bu savollarning barchasi miyamda to’lib-toshgan edi, lekin shu bilan birga men katta kuch va quvvatni his qildim. Menda ko’p vaqt yo’q edi. Men o’zimga takrorladim: “Men suzishim kerak. Faqat o’tkazib yubormang. U omon qolishi kerak.”

Keyin jurnalistlar meni qahramon sifatida ko‘rsatishdi. Ammo keyin men qo’rqib ketdim. Ayniqsa, men uni allaqachon ushlaganimda va u hushini yo’qotganida. Bu dahshatli manzara edi! Uning hayoti tom ma’noda mening qo’limda edi.

Uni qirg’oqqa olib chiqib, men qandaydir bo’shliqni his qildim – ehtimol jismoniy charchoqdan. Tez yordam keldi, ular uni olib ketishdi va men u erda yolg’iz qoldim, butunlay hayratda qoldim. Bularning barchasini men o‘zim rol o‘ynagan filmdek, miyamda qayta-qayta o‘ynadim, lekin syujet tafsilotlari menga noma’lum. Bu meni bezovta qildi.

Va men hatto kiyim almashtirish uchun uyga bormasdan kasalxonaga borishga qaror qildim. Ho’l, sovuq, lekin men bunga ahamiyat bermadim.

Men uchun yana bir narsa muhimroq edi: men u odamga nima bo’lganini va nima uchun u ko’prikdan sakrab tushganini bilmoqchi edim.

Ammo shifoxonada hech kim men bilan gaplashishni xohlamadi. Menga tergov olib borilayotgani va “faqat qarindoshlar bilishga haqli”, deb aytishdi. Bu ibora, albatta, men uchun uy urdi; Men bilan sodir bo’lgan voqeani mendan tortib olgandek his qildim. Bu ham “mening” hikoyam bo’lgani uchun uni tushunishim, to’liq bilishim kerak edi.

Bir necha kundan keyin men matbuotdan bu o’z joniga qasd qilishga urinish ekanligini bildim. Erkak yigirma yoshda, uysiz edi. Lekin men undan to’g’ridan-to’g’ri hech qanday xabar olmadim. Jurnalistlar orqali so‘radim. Hech narsa.

Men undan minnatdorchilik so’zlarini kutmagan edim; Men unga nima bo’lganini, men unga bergan ikkinchi imkoniyat bilan nima qilganini bilishim kerak edi. U bu vaziyatdan chiqib ketadimi? Bu voqea unga tirik bo’lish qanchalik qadrli ekanini tushunishga yordam berdimi? U kuch, umid va yashash istagini tiklay oldimi?

To‘g‘rirog‘i, u yana o‘lishni xohlaydi, yana o‘zini ko‘prikdan tashlashni o‘ylaydi, degan o‘ylar meni dahshatga solardi. Men o‘zimga chiday olmayman, dedim. Nega? Tushuntirish qiyin… Menimcha, o‘shanda men uning uchun mas’ul ekanligimni his qilganman. Bu g’alati tuyg’u edi: men tanimagan odam bilan bog’langanimni his qildim.

Men u haqida hammadan ko‘ra yaxshiroq tushungan yagona narsa shundaki, u o‘lishni xohlamaydi.

Aniqrog‘i, bu istak bor-yo‘g‘i bir lahza – ko‘prikdan sakrab tushganida davom etdi. Ammo u daryoda o’zini ko’rganida, endi u yashashni xohlamadi. Buni bilgandim.

Men uni yordam so‘rab faryodidan eshitdim, ko‘zlarida ko‘rdim. Men uni suvda qo’llab-quvvatlaganimda, u hushini yo’qotmasdan oldin, u mendan ko’zini uzmadi. Uning ko’zlarida – ularning ifodasini hech qachon unutmayman – vahima, qo’rquv bor edi. U endi o’lishni xohlamadi. Aslida, u men uchun emas, balki hayot uchun ko’p narsani tushundi.

Aynan o’sha paytda men u bilan chinakam bog’langanimni his qildim – jismonan, albatta, lekin ma’naviy jihatdan ham. Bizni qandaydir ko’rinmas ip bog’ladi, juda mo’rt, u har qanday vaqtda uzilishi mumkin. Biz birgalikda o’limni yengib, uning hayotini saqlab qoldik. Bizning hayotimiz.

Meni hali ham qiynagan yana bir savol bor edi: nega men suvga sakrab tushdim? Albatta, men sportchi, jismonan baquvvat yigitman, lekin o‘sha paytda cho‘kib ketayotgan odamni qutqara olishimga umuman ishonmasdim. Men buni qilishga hissiy jihatdan tayyor edim deb o’ylashim kerak. Balki bu lahza menda bolaligimda duch kelgan ko’plab omon qolish holatlari xotirasini uyg’otdi.

Bu voqea hayotimda tasodifiy bo‘lmagan… Otam livanlik, onam esa frantsuz – 8 yoshimda vafot etgan. Meni Frantsiyaga 13 yoshimda Isroil tomonidan Livanni bombardimon qilish paytida olib kelishdi, shuning uchun men juda erta yo’qotish va ajralish bilan kurashishim kerak edi. Bularning barchasi ongsiz ravishda meni shakllantirdi.

Ushbu yo’qotishlarning dahshatli azoblari, urush dahshatli tushiga qaramay, men oilamning mehr-muhabbati va qo’llab-quvvatlashi tufayli oyoqqa turdim.

Menga o‘sish, rivojlanish, shaxs bo‘lib yetishish imkoniyatini berganlar… garchi men o‘sha yigitchalik qila olardim. Shuning uchun uning o’z joniga qasd qilishga urinishi meni juda hayratda qoldirdi.

Men uning o’rnida bir necha marta bo’lishim mumkin edi. Onasiz qolganingizda, qanday yashashni tasavvur qilish ham qiyin. Ammo yillar o’tib, men usiz ham davom etishim uchun imkoniyat borligini, men tanlashda erkin ekanligimni angladim. Va men oyoq kiyimimni yechib, Sena daryosiga hech qanday savol-javoblarsiz sakrashim mumkin – shunchaki suvga cho’kayotgan odamni qutqarish kerakligi uchun.

Axir bu juda tabiiy. Men boshqalarga qanday yordam berishini ko’rdim, o’zimga yordam berdim va men yordam berdim. Doira yopiq.

Bunday vaziyatda men uchun foydali bo’lgan narsa, onam menga singdirgan tamoyillarni amalda qo’llashga muvaffaq bo’ldim. U menga empatiya va odamlarga hurmat haqida gapirdi.

Bu men o’sha paytda bo’lgan bola uchun mavhum so’zlar, lekin ular yordam so’rab faryodni eshitganimda, ichimda o’sib chiqqan aniq ma’noga ega bo’ldi. Go’yo mening shaxsiyatim darhol kattalashdi, to’liqroq yoki boshqa narsaga aylandi …

Men o’z e’tiqodlarimga muvofiq harakat qilganimdan faxrlandim

Mendan tez-tez so’rashadi, bu odamni qutqarish yoki umuman jasur bo’lish uchun “men kabi”. Yo’q deb javob beraman. Lekin shu bilan birga, agar men uni qutqarmaganimda, men kabi bo’lmaydi. Bu g’alati tuyulishi mumkin, lekin men uchun bu haqiqat.

Men o’zimni suvga tashladim, chunki qaysidir ma’noda boshqa ilojim yo’q edi: men buni “qahramon” bo’lish uchun va hatto “hayotni saqlab qolish” uchun ham qilmadim; Menga singib ketgan munosabat meni turtki berdi. Suvga mening “ongim” emas, balki men nima bo’lganligim, oilam tarixi, olgan tarbiyam, qarindoshlarimning mehr-muhabbati meni yaratgan narsadir.

Endi, orqaga qarab, men ham bu najot atrofimdagi odamlar haqidagi fikrlarimni o’zgartirganini tushunaman. Ayniqsa do’stlarim va tengdoshlarim haqida. Ular o’zlari yoqtirgan qiz bilan chiqa olmasliklari haqida shikoyat qila boshlaganlarida, bu bema’nilik deb o’ylay olmayman. Albatta, xurmolar, kafelar, gullar yoshlar hayotining muhim qismidir, ammo bularning barchasi haqiqatan ham mavjudlikka ma’no beradigan narsalar bilan solishtirganda kichikdir.

Bugun men hayot naqadar qadrli ekanini butun borlig‘im bilan tushunaman. Men uchun bu shunchaki kimdir aytgan ibora emas, bu mening shaxsiy tajribam. Bizning mavjudligimiz qanchalik nozik ekanligini his qilaman. O’ylaymanki, bu voqea o’zimga bo’lgan ishonchimni mustahkamlashga yordam berdi va men ko’p narsaga qodirman.

O‘z hayotimni boshqasi uchun xavf ostiga qo‘yganim menda hech qanday shubhaga o‘rin qoldirmaydi. Men endigina 18 yoshdaman, lekin bu qutqaruv meni erkak qilgandek his qilyapman. Hech bo’lmaganda men bilan sodir bo’lgan hamma narsa uchun javobgarligimni tushunaman va qabul qilaman. Bu men hayotini saqlab qolgan odamga qarzdorman. Unga kelsak, men uni boshqa hech qachon ko’rmayman degan fikrga kelgandim. Bu uning hayoti va men uni uzoq vaqt oldin unga qaytarib berganman ».

‘sha paytda 17 yoshli Raul shahar qirg’og’i bo’ylab odatdagidek kechki yugurish paytida cho’kib ketayotgan odamni ko’rdi va darhol suvga yugurdi. Bir yil o’tgach, u o’z hayotini o’zgartirgan bu harakatini eslaydi.