Bugun sizning tug’ilgan kuningiz. Tirik bo’lganingizda… tabriklagan bo’lardim. Yodingizda bo‘lsin, yubileyingizga she’r yozdim, gullar chizdim, amalda devor gazetasi yasadim. Siz uni saqlab qoldingiz va bundan faxrlanardingiz. Men, juda oz, siz haqingizda shunday she’rlar yozganman. Va keyin, sizning o’limingizdan keyin u bir joyda g’oyib bo’ldi.

Men sizning dafningizga bormadim. U peritonit bilan kasalxonada edi. Aslida men birga dafn etilishiga yaqin qolgandim.

Siz vafot etgan kechada men umrimda ko’rmagan tushlarimni ko’rdim. Men o’tgan hayotimni kezib chiqdim. Va men sizni u erda ko’rdim. Siz katta zalda qizil ko’ylakda raqsga tushdingiz. U erda to’p bor edi. Meni qo‘yib yuborishmadi, u yerga borishga hali erta ekanligini aytdingiz. Otamning qasri, qo‘pol kulrang tosh devorlari esimda. Va men ko’ylagimning matosini juda yaxshi eslayman. Bizning davrimizda bunday mato yo’q.

Ajablanarlisi shundaki, men bu maktubni endigina yozishni boshladim va kompyuterim muzlab qoldi. Men qotib qoldim va allaqachon yozganlarimni saqlashni yoki uni nusxalashni xohlamadim. Jodugarlar bilan doim shunday bo’ladi. Siz uning edingiz, shunday emasmi? Bilaman…

Xo’sh, men nima haqida gapiryapman? Mato haqida. Otam qal’asi haqida. Mening isyonkor xarakterim haqida. Bu o’sha paytda allaqachon ayon bo’lgan edi. Ko’rinishidan, keyinchalik biron bir mujassam uni tekislamadi. Eh…

Va keyin erga sho’ng’ish, vaqt o’tishi va boshqa vaqt va mamlakatda paydo bo’lish. Va ko’ylak allaqachon ko’k edi, avvalgidek yumshoq emas. Va atrofida ko’plab ko’llar bor. Va keyin yana erga va yana vaqt o’tishi bilan.

Ertalab esa men uyg’onib ketdim va ular menga o’sha kecha o’lganingizni aytishdi.

Sening o’limingdan qo’rqdim. Men juda qo’rqardim, hatto kasalxonaga tushib qoldim. Siz esa mensiz dafn qilindingiz. Heh.. Men yozdim. Va shundan keyingina men ma’nosini tushundim. Ha. Keyin yashashni tanladim.

Va bugun sizning tug’ilgan kuningiz. Qo’y, yo’lbars yilida. Siz shunday edingiz, olovli. Kuchli. Faqat 150 sm balandlikda bo’lsa ham.

Tun bilan shoshib kelayotgan poyezdning muzli vestibyulidagi raqsingiz… Opangizning oilasini ochlikdan qutqarish uchun ketayotganingizda raqsingiz. Tashqarida esa minus 40. Vestibyul tezlikda ventilyatsiya qilinadi. Va ularga vagonga kirishga ruxsat berilmaydi. Butun tun bo’yi. Va siz omon qolish uchun raqsga tushish kerakligini tushundingiz. Va siz boshladingiz. Siz, yigirma sakkiz yoshda, kichkina, nozik. Yaqin atrofda boshqa odamlar bor. Ular ham muzlab turardi. Lekin negadir itoatkorlik bilan qabul qilishdi. Lekin sizda hech qachon bunday kamtarlik bo’lmagan. Va siz O’lim bilan o’z suhbatingiz bor edi. Siz raqsga tushib, qo’shiq aytishni boshladingiz. Siz tun bo’yi shu ishni qildingiz. Poyezd shoshilib ketayotgan edi, odamlar yaqin atrofda muzlab qolishgan. Va siz, mo’rt, tun bo’yi raqsga tushdingiz. Ertalab vestibyulda bir necha kishi omon qolgan edi. Ko’zlaring oldida raqsga tushayotganingda bir yigit qotib qoldi. Va keyin boshqa birov. O’lim yonida raqsga tushing. Siz ovqat olib kelgan yaqinlaringizning sevgisi uchun. Kim ham sizga rahmat, tirik qoldi.

Va mening o’sha tushimda siz ham raqsga tushdingiz. Qizil libosda. Va zalda issiq edi.

O’lganingga shuncha yillar o’tdi. Va men sizning qabringizga bormayman. Kechirasiz. Ilojim yo’q.

Tug’ilgan kuningiz bilan, sevimli, betakror buvim.

Bugun siz 97 yoshga to’lgan bo’lardingiz.