“Xo’sh, siz undan ko’ra chiroyliroqsiz! — o‘sha qizning suratini birinchi marta ko‘rsatishga qaror qilganimda, eng yaqin do‘stim xulosa qildi. “Yo’q, u, albatta, yaxshi, lekin siz hashamatli sochlaringiz bilan uni shunchaki porlab turasiz.”

Do‘stim ko‘nglimni ko‘tarish uchun qo‘lidan kelgancha harakat qildi. Bu bizning Rojdestvo oldidan kechki ovqatimiz edi, biz an’anaga ko’ra to’rt nafar sobiq sinfdoshlarimiz bilan yig’ilganmiz. Men bayramni buzmaslik uchun bu mavzuga tegmoqchi emas edim, lekin o’zimni ushlab turolmadim, yig’lab yubordim va ularga hamma narsani aytdim.

13 yil birga yashagan erim meni tashlab boshqa ayolga ketdi. Birgalikda hayotimizning so’nggi oylari shubha va ayni paytda sodir bo’layotgan narsalarni inkor qilish bilan zaharlangan edi. Nihoyat, ularning yozishmalarini bilib oldim. Men sevgan odam boshqa ayolga shunday deb yozgan edi: “Agar sevgi qurbonlik qilishga qodir bo’lsa, men hamma narsaga tayyorman – faqat siz bilan bo’lishga”. Bu meni falaj qildi.

Biroq, yangi haqiqatni qabul qilish kerak edi. Eri halol bo’lib chiqdi va aytganini qildi. U bizning uyimizni, o’zi juda yaxshi ko’rgan bolalar bilan shovqinli davra dasturxonini va biz xursandchilik bilan tayyorlagan mashina sayohatlarini qurbon qildi. Biz endi hech qachon Rojdestvo tongini birgalikda o’tkazmaymiz va sovg’alarni yechayotgan bolalarning zavqini ko’rib, bir-birimizga qaray olmaymiz va bir-birimizga tabassum qila olmaymiz. Bularning hammasini mendan o‘n besh yosh kichik boshqa ayol uchun qurbon qildi.

Kimdir meni hali ham jozibali va orzu qilingan ayol sifatida ko’rgani yaxshi edi

Buni do’stlarimga aytdim va ko’z yoshlarim bir tovoq makaronga oqdi. – Lekin siz juda go’zalsiz! – Men bu tasalli beruvchi va ma’nosiz iborani o’sha kuni kechqurun eshitdim va keyingi bir necha oy ichida eshitdim. Va tan olishim kerak, ba’zida u yordam berdi. Erimni saqlab qolmagan bo’lsa ham, kimdir meni haliyam jozibali va orzu qilingan ayol sifatida ko’rgani yaxshi edi.

Kamroq tejamkor do’stlarim menga boshqa fazilatlarimni eslatishdi, ularning fikriga ko’ra, bu menga yana bir nuqta qo’shdi: “Siz juda yaxshi pishirasiz va hatto noningizni o’zingiz pishirasiz”. Ortiqcha vazn bilan muvaffaqiyatsiz kurashayotgan do’stlarim ikki farzand tug’ilgandan keyin qanday qilib qahramonona vazn yo’qotganimni va yoshligimdagi kabi jinsi shimlar kiyishni boshlaganimni eslashdi. “U haqiqatan ham ko’rmi?” – dovdirab qolishdi. “Siz unga ikkita bola berdingiz”, deb eslatdi ular yo’qlar.

Bu xushomadgo’y so’zlarning barchasi meni qo’llab-quvvatlash umidida yuragimdan aytilgan va men do’stlarimdan doimo minnatdorman. Endi tushundimki, avvalo ular o‘zlarida bo‘lmagan fazilatlarni, hayotiy natijalarni menda ko‘rishgan. Bu mening eng kuchli va eng g’alaba qozongan tomonlarimdek tuyuldi. Biroq, men qoldirgan narsalarimni eslatish bo’shliq va ichki bezovtalanish tuyg’usini engillashtirmadi.