Ikkita katta tuyg’u, Ilona, ​​men qatorlar orasidan payqadim. Birinchisi, o’g’lingizdan shunchaki “rahmat” ololmasligingizdan qo’rqish. Ikkinchisi, bu pulni berib, o‘zingni ko‘p narsadan mahrum qilganingdan ranjish, lekin eringiz va o‘g‘lingizga kerak emas ekan. Menimcha, bular bog’liq narsalar.

Ajralish paytida 10 yoshdan oshgan boladan kim bilan yashashni xohlashini so’rashadi. Bola otasi bilan qoldi. O’g’lingiz bilan bo’lgan munosabatingizda biror narsa sodir bo’lganga o’xshaydi (yoki sodir bo’lmagan) – yoki mojaro yoki shunday sovuqlikki, u sizni keyingi hayot uchun tanlamadi.

Mening tushunchamga ko’ra, bolaga pul topish va unga sarflash – ota-ona bo’lishning tabiiy qismi. Ammo agar sizning eringiz boy bo’lsa, siz boshqa narsaga sarmoya kiritishingiz mumkin: e’tibor va vaqt. Ammo o’g’lingiz bilan aloqadorligingizni ko’rsatishning yagona yo’li pul berish orqali bo’lganga o’xshaydi. Maktubda ular haqida ko’p gapiriladi. Go’yo siz uchun bu munosabatlarning qandaydir o’lchovidir. Siz uni “rahmat” deb sotib oldingizmi? Shunday ko’rinadi. Va, aftidan, ular boshqacha tarzda qanday qilib olishni bilishmagan.

“Mening katta yoshli o’g’lim barcha muvaffaqiyatsizliklarida meni ayblaydi.”

Men sizga o’z nuqtai nazaringizni puldan qimmatli bo’lmagan, ammo moddiy bo’lmagan narsaga o’tkazishga harakat qilishingizni maslahat beraman. O’g’lingiz haqiqatan ham sizga minnatdor bo’ladigan narsaga ega: masalan, hayot uchun. Bu pul bilan o’lchab bo’lmaydigan narsa.

Siz uni qo’ng’iroq qilmagani yoki yozmagani uchun tanbeh qilasiz. Agar biz birinchi bo’lib boshlasak nima bo’ladi? U allaqachon voyaga etganligi sababli, siz otasi bilan bo’lgan munosabatlardan qat’i nazar, u bilan munosabatlarni o’rnatishingiz mumkin. Va o’tmishda nima bo’lishidan qat’i nazar, boshlash uchun hech qachon kech emas.

Farzandlar ulg‘aygach, ular bizning pulimizga muhtoj bo‘lmay qoladi, lekin ular doimo mehrga, iliqlikka, e’tiborga, ba’zan maslahatimizga, agar kerak bo‘lsa, qo‘llab-quvvatlashga, ishtirok etishga muhtoj.Mutaxassisga savol bering