Izzattillo Islomov
“BA’ZILAR KLUBLARDA DAM OLISHADI, BOSHQALARI ESA KASAL BOLALARNI KO’RGANI BORISHADI”
Bolaligimizda hovlimizda biznikiga o‘xshamagan boshqa bolalar bo‘lardi. Esimda, bir ayol o’z qizini aravada ko’chaga olib chiqdi , lekin biz kazaklar-qaroqchilar o’ynayotganimizda u bilan hech qachon bizga kelmadi. Bunday bolalarning ahvoli va holati haqida hech kim baland ovozda gapirmadi. Va biz haqiqatni shunday qabul qildik.
Menga doim ko’p narsa o’zimizga bog’liqdek tuyulardi. Jamiyatdagi har bir kishi yaxshi yashashi uchun har bir kishi qandaydir foyda keltirishi kerak.
Shu o‘ylar bilan men yordamchilik kasbini o‘rganishga qaror qildim va hali u yerda yashayotgan paytlarim Belarusning psixologiya fakultetiga o‘qishga kirdim. Maktabdan tashqarida men yangi narsalarni sinab ko’rishga, o’xshash ma’no va qadriyatlarga ega odamlar orasida bo’lishga qiziqardim.
Ba’zi odamlar o’zlarining ijtimoiy doiralarini qanday shakllantirishlarini tushunmaydilar : axir, kimdir bo’sh vaqtlarida to’garaklarda osadi, boshqalari esa kasal bolalarni ko’rgani boradi. Bo’sh vaqtingiz va resurslaringiz bo’lsa, nega boshqalarga yordam bermaysiz, deb o’yladim. Men odamlar va ularning hikoyalari bilan qiziqdim, shuning uchun universitetdagi so‘nggi yillarda men Sharqiy Yevropadagi eng qadimiylardan biri bo‘lgan Minskdagi bolalar hospisida ko‘ngilli bo‘lishga qaror qildim.
Mening qaramog’imdagi oilalarning uylariga bolalar bilan o’ynash va suhbatlashish uchun keldim
Birinchi farzandim, yetti yoshli Margarita saraton kasalligiga chalinganini eslayman. Ota-onasi ishga ketganda, buvisi u va singlisi bilan o’tirardi, ular, tabiiyki, muloqotga vaqtlari yo’q edi. Men haftada bir necha marta universitetdan keyin ularga tashrif buyurdim va biz qo’g’irchoqlar bilan o’ynab, aldab yurdik. Va bu ajoyib edi. Qizlar uchun bu toza havo edi, chunki Margarita kasal bo’lib qolganda, hamma bir zumda oilani unutdi.
Hospisda men juda ko’p qiziqarli odamlarni uchratdim va qayg’u bilan qanday ishlashni yaxshiroq tushundim. Ko’p o’tmay, meni hospisga psixolog sifatida ishga olishdi. Malaka oshirish uchun Moskvadagi kurslarga bordim. O’sha paytda men u erga hech qachon ko’chib o’tmaydigandek tuyuldi, chunki bu telba shahar, u erda odamlarning boshi ustidan yuguradi. Xo’sh, ular aytganidek, agar siz Xudoni kuldirmoqchi bo’lsangiz, unga rejalaringiz haqida gapirib bering.
“HAMMA ROSSIYADA BOLALAR HOSPISI PAYDO BO’LISHI KERAKLIGINI TUSHUNDI”
Moskvadagi birinchi palliativ bo’lim ikkita jamg’arma – “Hayot bering” va “Vera” tufayli ochildi va meni ushbu bo’limga ishlashga taklif qilishdi. Bir yarim yil o’tgach, men Bolalar palliativ jamg’armasiga bordim va shundan keyin Vera fondining bolalar dasturida koordinator sifatida ishladim. Rossiyada alohida bolalar hospisi ham paydo bo’lishi kerakligini hamma tushundi. Bizning “Mayoqli uy” bolalar dasturidan shunday tug’ildi. Dastlab bizda ikkita, keyin uchta, keyin esa ko’proq va ko’proq xodim bor edi.
Bizning yordamimiz bilan palliativ bolalari bo‘lgan oilalar zarur og‘riq qoldiruvchi vositalarni olish, psixologik yordam olish, uyda tibbiy yordam olish va shu tariqa uyda bo‘lish va piyoda yurish, kechayu kunduz reanimatsiyada yotmaslik imkoniyatiga ega bo‘ldi. Bizdan oldin hech kim ish tizimini o’zgartirmoqchi emas edi, chunki bu qiyin va ba’zan xavfli edi. “Mayoqli uy” dagi barcha ish jarayonlari barqarorlashganda, biz 18 yoshdan oshgan bolalar uchun hospis – Yoshlar uchun hospis ochdik.
“MEN O’Z ISHINI YAXSHI KO’RADIGAN ODAMMAN”
Men ham ishda charchoq bilan kurashishim kerak. Boshqalarga yordam berish uchun sizning ichingizda nima sodir bo’layotganini payqash juda muhimdir. Oilalar bilan ishlashda psixologning shaxsiyati va holati juda muhimdir. Bu o’tkazmalarning oldini olishga va vaqtni to’xtatib turishga yoki almashtirishga yordam beradi. Misol uchun, men tabiatdan zavqlanishni va sayr qilishni yaxshi ko’raman. Men velosiped haydashni yaxshi ko’raman. Men mayda-chuyda narsalarga e’tibor berishni, o’tkinchilarning yuzlari va kiyimlarida turli xil go’zallikni ko’rishni yaxshi ko’raman.
Kayfiyatim yaxshi bo‘lsa, qahvaxonaga borib, barista qizni ko‘rishni yaxshi ko‘raman. U shunday mazali kofe tayyorlaydiki, siz faqat undan zavqlanishingiz kerak. Men ham o‘z ishimni sevadigan, unda chuqur ma’nolarni ko‘radigan odamman. Mening yoshimda bu ayniqsa muhimdir. Men uchun hospis og’ir damlarda issiq ko’rpaga o’xshaydi, bu siz xafa bo’lganingizda yoki xafa bo’lganingizda juda kerak.
Hospis sizga bu katta dunyoda muammolaringiz bilan yolg’iz emasligingizni eslash imkonini beradi. Siz doimo qo’llab-quvvatlaysiz. Xospisda ishlash biz oddiy hayotda sezmaydigan narsalarni og’irlashtiradi. Axir, bularning barchasi hammaga ta’sir qilishi mumkin. Yig’ilishlarning, munosabatlarning, sevikli odam bilan umumiy baxt va qayg’u daqiqalarining qiymati. Yuvilmagan krujka ustida janjallashdingizmi , noto’g’ri tushunilgan maslahatmi? Qani, bor, kechirim so‘ra. Ertaga nima bo’lishini kim biladi? Hayot juda nozik va oldindan aytib bo’lmaydi. Yordamga muhtoj odamdan yuz o’girmang.
Hayotiy ishimni topganimdan xursandman. O’z ishidan zavqlanadigan, lekin ayni paytda nafratlangan ofislarda ko’p vaqt o’tkazadigan odamlar juda kam.
