Siz qilinadigan ishlar va rejalarning uzun ro’yxatini tuzasiz, ertaga hamma narsani qilishingizga ishonchingiz komil – ertalabdan boshlang! Tog‘larni qimirlatib, dunyoni qutqaraman degan qat’iy niyat bilan uxlashga yotasan… Ammo ertasi kun tuman ichida o‘tadi: tushgacha hech narsani boshlay olmaysiz, garchi siz yaxshi uxlayotgandek bo‘lsangiz ham, hech narsa og‘rimasa ham…

Bu sizga tanishmi? Ha bo’lsa, sizda dofamin muvozanati bo’lishi mumkin. Bu ayyor gormon bizning yutuqlarimiz boshqaruvchisidir. Inson biror narsada muvaffaqiyat qozonganida, u tanada ishlab chiqariladi, u erda qandaydir harakat natijasi bo’ladi. Umuman olganda, bu folklorda mustahkam o’rnashgan “javondagi pirog” ning analogidir.

Arslondan o’rnak olish

Tabiatda hamma narsa shunday tartibga solinganki, taraqqiyot minimal xarajatlar bilan maksimal natijalarga erishish istagiga asoslanadi. Shuning uchun inson miyasi har qanday vazifani bajarish jarayonida mavjud vaziyatni “skanerlaydi”, istiqbollarni baholaydi va uning prognozini shakllantiradi: muvaffaqiyatga erishish ehtimoli qanday? Agar u past bo’lsa, unda eski masaldagi qurbaqa kabi “sutni sariyog’ga qamchilash” ning ma’nosi yo’q. Agar ehtimollik yuqori bo’lsa, tizimlar zudlik bilan ishga tushadi va natijaga olib keladigan ishlarni bajarish uchun tanani faollashtiradi.

Bunga juda aniq misol pistirmada o’tirgan sherdir. U och, ufqda jayronlar podasi paydo bo’ladi. Ammo uni hayvonlar shohidan bitta buta ham bo’lmagan savanna ajratib turadi. Va potentsial o’lja har doim himoyada bo’lganligi sababli va har qanday vaqtda o’z joyidan siljiydi va tumanli masofalarga yuguradi, sher tushunadi: hozir zo’riqish faqat energiya sarflashdir.

Ammo qandaydir yolg’iz echki, hushyorligini yo’qotib, yashiringan joyiga yetib borsa, bu boshqa gap! Bu erda sherning miyasi “ov” rejimiga o’tadi va tanasi intensiv ravishda kortizol va adrenalin ishlab chiqaradi. Ko’zlar yonadi, quloqlar tik turadi, mushaklar bir bo’lakka to’planadi …

Shu bilan birga, sher vaziyatni aqli bilan tahlil qilmaydi – uning xatti-harakati o’tgan tajribaga asoslanadi. U qo‘shni butalar orasidan echkini ushlash haqiqat ekanini, uning ortidan zavq (ya’ni dofamin) kelishini, lekin uzoqdagi podani quvish unga olib kelmasligini ongsiz his qiladi.

Xuddi shu narsa keyingi hafta oxiri uchun bir nechta narsalarni rejalashtirgan odamga ham tegishli. Miya o’rganadi: agar siz rejalashtirgan narsangizni bajarmagan bo’lsangiz, siz dofamin olmadingiz. Ssenariy 2-3-4 marta takrorlandimi? Hammasi shunday, “bortdagi biokompyuter” rejalashtirish odatda halokatli g’oya ekanligini va tanani qurol-yarog’ jasoratiga safarbar qilishning ma’nosi yo’qligini tushundi. Shunday qilib, yotish yaxshiroq …

Qiladigan ishlar tog‘i esa qor to‘pidek o‘sadi. Keyingi safar mudofaa mexanizmlari bu tog’ni sezmaslikka harakat qiladi – va odam hamma narsani unuta boshlaydi.

Ota-onalarning ponksiyonlari

2-4 yil – motivatsion mexanizmlar shakllanadigan va mustahkamlangan eng muhim davr. Biroq, ko’plab ota-onalar va ta’lim muassasalari xodimlari tabiat qonunlarini buzishadi. Ular bolalarga tugmalarini tugmachalar va oyoq kiyimlarini bog’lashda bir joyda turishlarini aytadilar. Yoki ular changyutgichni olib ketishadi, chunki “mehmonlar tez orada keladi, endi esa siz hamma narsani buzasiz”. Va keyin ular katta yoshli bolani biror narsaga majburlash mumkin emasligiga hayron qolishadi! Ular u hech narsani xohlamasligidan va hech narsaga qiziqmasligidan shikoyat qiladilar.

Aslida, siz ham biror narsa qilishni xohlashni o’rganishingiz kerak. Bu erda yana dopamin tajribasi o’ynaydi. Va agar u belgilangan yoshda bo’lmasa, odam biron bir narsani “qilish” yoqimli yaxshi bo’lishi mumkinligini tushunmaydi. U faqat biror narsa qilishga majbur bo’lganda, bu dahshatli ekanligini biladi.

Yana bir misol – ertalab soat uchgacha bolalar bog’chasi uchun hunarmandchilikni puflaydigan onalar va dadalar. Va bola qattiq uxlaydi va dopamin motivatsiyasi hech qachon normal rivojlanmasligiga shubha qilmaydi.

Albatta, bu erda global tizimli omillar o’ynaydi – umr ko’rish davomiyligini oshirish, tug’ilishni nazorat qilish va hokazo. Bularning barchasi tabiatga zid ravishda bolalikni sezilarli darajada uzaytirish imkonini beradi.

Ayni paytda, ibtidoiy jamiyatlarda uch yoki to’rt yoshli bola allaqachon foydali bo’lgan – ildizlar, rezavorlar, novdalar yig’ish. Besh yoshida u aka-uka va opa-singillarini, keyin esa chorva mollarini boqdi.