BIRINCHI UCHRASHUV

Sharlotta menga stressni qanday boshqarishni o’rganish uchun murabbiylik mashg’ulotlariga keldi. Men undan hayoti va muammoning taxminiy sabablari haqida ko’proq aytib berishini so’radim. Ma’lum bo’lishicha, Sharlotta baxtli turmush qurgan, ikkita kichkina farzandi bor, haftada ikki kun gul sotuvchi bo’lib ishlaydi va ishni yaxshi ko’radi. Uning ota-onasi yaqin joyda yashaydi va u ishda bo’lganida bolalarga qarashadi. Uning do’stlari ko’p, pul yoki sog’liq bilan bog’liq muammolar yo’q. Bularning barchasini aytib bo’lgach, u kuldi: “Mukammal hayotga o’xshaydi, shunday emasmi?”

Men Sharlotdan hayotining qaysi tomoni stressga olib kelishini so’radim. “Ehtimol o’zim. “Men har doim hamma narsada o’zimni aybdor his qilaman”, deb javob berdi u. — Ishda bolalarni tashlab ketganim uchun o‘zimni aybdor his qilaman. Bolalar bilan men ulardan g’azablanganim uchun o’zimni aybdor his qilaman. Ota-onamdan bolalar bilan o’tirishni so’raganimdan, erimga vaqtim yetmayotganidan o’zimni aybdorlik tuyg’usi qiynayapti.

Ishda kelin guldastasini noto‘g‘ri qilib qo‘ysam, birovning to‘yini buzib qo‘yishdan xavotirdaman.

O‘zimni aybdor his qilaman, chunki do‘stlarim bilan yetarlicha vaqt o‘tkazmayman, sport bilan shug‘ullanmayman, o‘zim ovqat pishirish o‘rniga tayyor ovqat yeyman. Bir yil oldin menga kurortga kupon berildi va men uni hech qachon ishlatmaganim uchun o’zimni aybdor his qildim, lekin agar kunni o’sha salonda o’tkazsam, o’zimni ham aybdor his qilardim! Shunday qilib, men hamma narsa uchun o’zimni aybdor his qilyapman! Ha, va men hali ham birinchi farzandimni emizmaganim uchun o’zimni aybdor his qilaman, – dedi u.

Mashg’ulot oxirida men Sharlottadan har kecha o’sha kuni qilgan barcha yaxshiliklarini yozishni so’radim.