to’rt-besh yoshda edim va bu mening u haqidagi eng qadimgi xotiram. Men ota-onamning yotoqxonasiga yugurdim va uning oq tungi ko’ylakda karavotda engashib, quloqlarini qo’llari bilan yopayotganini ko’rdim. Dadam uning yoniga yelkalarini quchoqlab o‘tirar va qulog‘iga nimalarnidir pichirlardi. Shunda sirena birdan to‘xtadi va onamning chinqirig‘i o‘rnini sokin yig‘lashlar egalladi.

Eshik oldida meni ko’rgan otam “Yotaqol,” dedi. – Hammasi yaxshi, onam hozirginaqo‘rqinchli tush ko‘rdi.

Ertasi kuni u menga tunda uvillagan tovushlar Ikkinchi jahon urushidan qolgan havo hujumi sirenasidan kelganini tushuntirdi. Biz har kuni o’tib ketardik – kulrang karnay shoxlari bo’lgan baland yog’och ustun, boshqa ustunlardan farq qilmaydi – lekin men bu nima ekanligini bilmasdim. Otasining so‘zlariga ko‘ra, sirenalar Yaponiyaning Pearl-Harborga hujumidan keyin o‘rnatilgan. O’sha paytda ularning elliktasi San-Frantsiskoning turli joylarida o’rnatilgan edi. Agar Yaponiya harbiy-havo kuchlari Kaliforniyaga yetib bora olsa, ular hujum haqida ogohlantirgan. Albatta, o‘sha kechasi havo hujumi tahdidi tufayli sirena chalinmadi. Bu shunchaki texnik nosozlik edi va tashvishga sabab emas edi.

Sirenlar endi San-Frantsiskoni yuzaga kelishi mumkin bo’lgan ofatlar haqida ogohlantirish uchun ishlatiladi; masalan, zilzila tsunamiga sabab bo’lsa. Ularning yuzdan ortig’i bor va ular shahar bo’ylab tarqalgan noaniq ustunlar tepasida joylashgan. Aksariyat fuqarolar shahar me’morchiligining ushbu foydali tafsilotlariga e’tibor bermasdan o’tib ketishadi. Nega sirena ovozi onamni shunchalar qo’rqitganini ko’p yillar oldin kasalxonada u bilan sodir bo’lganini bilganimda tushundim.