Har yili oilam va men uzoq ajralishdan keyin uchrashamiz va Yangi yil bayramlarini birga o’tkazamiz. Bu bizning an’anamiz: qo’ng’iroq chalinayotganda bir-biringiz bilan birdamlikni his qilish va bir necha hafta davomida siz dam olishingiz va ota-onangizning yonida kichkina qiz bo’lishingiz mumkinligini tushunishingiz kerak, ular o’z navbatida bir necha o’n yillik keraksiz yillarni to’kmoqda.

Bunda lazzatlangan idilladan tashqari biron bir tuzoq bormi? Spoiler: albatta ha.

Siz yana chegaralarni qurishni o’rganasiz. Siz “hozirgi” hayot haqidagi tashvishlar bilan birga bolalik xotiralari va hal qilinmagan shikoyatlarni uyg’otasiz. Va ba’zida dunyoqarashdagi farqlar va yuzaga keladigan tushunmovchiliklar eng aziz ko’rinadigan odamlar o’rtasida katta bo’shliqni keltirib chiqaradi. Bizning holatimizda shunday bo’ldi.

Bayram oldidan shunday kunlarning birida onam bilan yotishdan oldin ochilib o‘tirganimizda, to‘satdan undan so‘radim:

– Nega meni shunday tarbiya qilding?

U sarosimaga tushib, qoshlarini ko‘tardi, divanga suyanib, menga qarshi savol bilan javob berdi:

– “Bu” nima?

Aytishim kerakki, o’sha yili ajrashganim va farzandimni yolg’iz o’stirishim bilan o’zimning hurmatimni sindirib tashladim. Va men chin dildan menga nima bo’lganini tushunmadim.

“Men qanday dam olishni bilmayman …” deb boshladim. “Men doimo nimadir haqida o’ylayman va bu fikrlar tsikli menga tinchlik bermaydi, men uni qanday o’chirishni bilmayman.” Men o’zimni juda tanqid qilaman. Men boshqalarga to’liq ishonishni bilmayman. Men erkaklar e’tiborini qanday qabul qilishni bilmayman. Men boshqa ayollar kabi ko’p narsalarni qila olmayman. Va sen menga buni hech qachon o’rgatmagansan! — Monologimni tugatib, qanday qilib yig‘laganimni sezmay qoldim.