Izzattillo Islomov
Svetlana maslahat uchun Psixologiya forumiga murojaat qildi: “Men qizimni to’qqiz yoshidan yolg’iz o’stirganman. Qiz juda itoatkor va mehribon bo’lib o’sdi. U katta bo’lib turmushga chiqqanida ham men u uchun birinchi o’rinda qoldim. Endi tushundimki, bizning simbiozimiz natijasida uning nikohi buzildi.
Qizi psixoterapevtga borishni boshladi, u erda u ancha kattaroq odam bilan tanishdi. Ular oxir-oqibat turmush qurishdi. O’shandan beri bizning munosabatlarimiz, menimcha, juda uzoqlashdi: ular meni o’z kvartiralariga qo’yishmaydi, biz har oyda bir marta ishda va har doim erining huzurida ko’rishamiz. U menga o’zi qo’ng’iroq qilmaydi, men unga oyiga bir necha marta qo’ng’iroq qilaman.
Yangi yil oldidan qizim va uning eri tabriklagani kelishdi. Mening qon bosimim juda ko’tarildi va qizim menga o’zimni bezovta qilmaslikni aytdi va yangi yil arafasida tez yordam chaqira olmasligingizni eslatdi. Ular hazil va hazil bilan bayram qilishdi. O’shandan beri qo’ng’iroq bo’lmadi.
Ko’rinishidan, ular bu vaziyatni mening manipulyatsiyam yoki hissiy shantajimga navbatdagi urinish sifatida qabul qilishdi. Va mening eng aziz odamim yurak xurujidan oldingi holatda meni yordamsiz osongina tashlab ketganidan juda xafa bo’ldim.
Ehtimol, qiz hali ham shaxsiy chegaralarni qo’llab-quvvatlayapti va insoniy hamdardlik uchun ham joy qoldirish kerakmi? Ayting”.
Sharhlarda Svetlanaga bo’sh vaqtini yangi sevimli mashg’ulotlari bilan to’ldirish va qiziga o’z hayotiga e’tibor qaratishga imkon berish tavsiya etilgan.
Yuliya o‘z shaxsiy tajribasi bilan o‘rtoqlashdi: “Yana baxtsiz qizingiz o‘tirgani yaxshiroqmi yoki eri bilan bayramni nishonlayotgan baxtli qizingiz bo‘lsa? Ehtimol, sizning va uning shaxsiy chegaralari mos kelmaydi. Unga baxt tilang va hayotingizni davom ettiring. Sizning maktubingizda satrlar orasida o’qiladi: “Men ko’tardim, ovqatlantirdim, sug’ordim, keyin salom, bu ularning bayrami, lekin menda hamdardlik yo’q!”
Behruzbek Hamidov
