Izzattillo Islomov
“20 yoshli o‘g‘lim menga hisobni berdi: “Men seni va otangni erta ajrashmaganingni kechira olmayman. Men uchun oilangizni saqlab qolishingiz kerak, degan fikrni o’ylab topdingiz. Siz haqiqatan ham yolg’onlaringizni ko’rmadim deb o’ylaysizmi? “Biz do’stona oilamiz” shiori ostida tashriflar. Uyda esa yotoqxonaga, otang divanga ketdi. Siz va otangiz bir-biringizga qaraganda qo‘shnilar bizga yaqinroq edi. Va sen meni bu ishga qo’shding!” Va yaqinda men o’g’lim go’yoki har kuni ertalab o’qishga ketayotgan bo’lsa-da, kollejni tashlab ketganini bildim, – deydi 40 yoshli Alla. “Nega u haqiqatni aytmaganini so’radim, u javob berdi: meni hukm qilish kerakmi?”
Bizningcha, biz buni o’z manfaati uchun emas, balki biron bir narsani aytmayapmiz yoki tasvirlamaymiz, lekin bu ular uchun foydalimi? Va biz ularga nimani o’rgatamiz?
MENING DAVOMIM
Ehtimol, har bir ota yoki ona biroz narsisistikdir, lekin hammamiz ham bolada o’zimizni kengaytirishni yaxshi ko’rishimizni tan olmaymiz. Ba’zan bu haqiqiy davomi emas, balki tasavvurda chizilgan idealdir.
Bolalarni baholash orqali biz o’zimizni baholashni ko’ramiz: biz qanday ota-onalarmiz? Ular ko’rinadigan darajada muvaffaqiyatlimi? Eng yaxshi maktab, olimpiadalar, musobaqalar, beshikdan ingliz tili – biz kuch va pulni ayamaymiz. Va shuning uchun biz o’g’il yoki qiz o’zimiz uchun tasvirlangandek bo’lmaydi degan fikrga yo’l qo’ymaymiz.
“90-yillarda kollejga o‘qishga kirganman, raqobat yuqori edi va 10-sinf davomida ota-onam bor pullarini sarflagan repetitorlar bilan birga o‘qidim. Va men birinchi mashg’ulotdan keyin ishdan chiqdim, – deb eslaydi 50 yoshli Dmitriy. — Va u maishiy texnika do‘koniga sotuvchi bo‘lib ishga kirdi. Oila kengashida meni haydalganimni qarindoshlarimga aytishni qat’iyan man qilishdi. To bir kun tog‘am meni ish joyidan topib oldi. O’sha paytda ichimda ikkita tuyg’u kurashayotgan edi: men o’g’irlikda qo’lga tushgandek uyaldim, lekin endi yolg’on gapirishim shart emasligidan katta yengillikni his qildim.”
Behruzbek Hamidov
