Keksa ota-onalarga g’amxo’rlik qanday qilib diktaturaga aylanishi mumkin

BIR OILANING HIKOYASISergey, 43 yosh: “Bahorda, karantin davrida ota-onam uyda qolishgan. Ular yoshi va sog’lig’i tufayli xavf ostida, shuning uchun men xotinim bilan ulardan ko’chaga chiqmaslikni, o’zlariga g’amxo’rlik qilishlarini juda so’radik. Onamni ham, otamni ham yo’qotish men uchun qanchalik dahshatli ekanini birinchi marta anglagan bo’lsam kerak. Va agar ikkinchisi bo’lmasa, ularning har biri bilan nima bo’ladi?

Menga endi bizning vazifamiz ularni himoya qilishdek tuyuldi. Men oziq-ovqat olish uchun borib, ularni eshikdan o’tkazib, qaytarib olib keldim. Ota-onalar respirator bilan ta’minlangan. Biz ularga: “Hech narsa qilmang, hech qaerga bormang, biz hamma narsani o’zimiz qilamiz, faqat o’zingizga g’amxo’rlik qiling”, dedik.

Lekin bir paytlar vaziyat nazoratdan chiqib ketayotganidan qo’rqardim. Otamning qon bosimi o’zgara boshladi va onam kutilmaganda uyda yiqilib tushdi. Ikkovi ham buni ko‘rsatmaslikka harakat qilishsa-da, g‘amgin kayfiyatda edi. Ular karantin tugashi bilanoq uyg’onishdi va yozda ular normal hayotga qaytishdi.

Sergeyning otasi, 72 yosh: “To‘lovlarni to‘lash men uchun allaqachon marosimdir. Ko‘p yillardan buyon o‘zim hisoblagich ko‘rsatkichlarini o‘tkazaman, omonat kassasiga o‘zim boraman, bu oyda elektr energiyasiga qancha “tomizganimizni” va suvga qancha “tomizganimizni” doim bilaman.

O’zini izolyatsiya qilish paytida o’g’lim barcha tashvishlarni o’z zimmasiga oldi. Va men hayotimni nazorat qilishni yo’qotayotganimni angladim. Ma’lum bo’lishicha, bunday oddiy kundalik harakat men uchun juda ko’p narsani anglatadi. Agar men o’zim hisob-kitoblarni ham to’lay olmasam, bu mening qarib qolganimni anglatadimi? Va keyin men qo’rquv va nochorlikni his qildim ».

Sergeyning onasi, 70 yosh: “O‘zim bilan nima qilishim haqida hech qanday savolim yo‘q edi. Uyda har doim qiladigan ish ko’p, men to’qishni yaxshi ko’raman. Yo’qolgan yagona narsa harakat edi. Men kvartirani aylanib chiqishga harakat qildim, lekin bu mening odatdagi kundalik sayohatlarimga o’xshamadi – do’konga, keyin do’stimning uyiga yoki teatrga. Boshqalar singari men ham vazn orttirdim. Uydan chiqa boshlaganimda esa jismonan juda zaif ekanimni his qildim. Men o’zimni qarigandek his qila boshladim…

Eng achinarlisi, nevaramizni ko’ra olmadik. Men uni odatda darslarga olib borardim, gaplashardik, o’ynardik, yurardik. Men karantin paytida shunchaki zerikmadim. Men foydasizligimni boshdan kechirdim. O‘g‘il va kelinimizga farzandini tarbiyalashda yordam berayotganimiz menga juda yoqdi. Oila ishlariga hissa qo’shayotganingizni tushunish har doim muhimdir. Shunchaki iste’molchi bo’lish va bolalarning ovqat olib kelishini kutish men uchun emas. Va men o’zimni zaif, nochor his qildim. Hatto mening tanam ham bu kayfiyatga reaksiyaga kirishgandir – mening bosh aylanishim tez-tez bo’lib, sog’ligim yomonlashdi.

Endi biz barcha xavfsizlik choralariga rioya qilamiz, niqob va qo‘lqop kiyamiz, gavjum joylardan saqlanamiz. Ammo biz albatta tashqariga chiqamiz – do’konga va nabiramiz bilan sayrga. Bu hayot. Bizga yoqadigan. Agar biz undan chetlansak, u bizga hech qanday yaxshilik keltirmaydi”.

Sergey: “Ikkinchi to‘lqin paytida men ota-onamdan yana uyda qolishlarini so‘ramoqchi edim. Lekin bahorda qanday taslim bo’lganini ko’rdim. Ko‘p suhbatlashdik – ular uchun faol bo‘lish va o‘zlariga g‘amxo‘rlik qila olishlarini his qilish qanchalik muhimligini angladim. Men orqaga qadam tashladim. Ularga: “Agar sizga yordam kerak bo’lsa, men shu yerdaman” dedi. Va u bolalar kabi ularga g’amxo’rlik qilishni to’xtatdi. Aslida, bu meni ham yaxshi his qildi. Tushundimki, ular yosharmaydilar. Lekin hamma narsa o’z yo’nalishi bo’lsin. Hozircha ularning yaxshi kayfiyatda ekanligidan xursandman.”