Behruzbek Hamidov
Gennadiyning orzusi, 48 yosh
“Bu ko’p tunlarga bo’lingan uzoq orzu. Men uning biron bir joyiga boraman, bir poyezddan boshqasiga, kamroq tez-tez avtobus va poezdlarga o’taman. Hamma narsa qandaydir tartibsiz. Mening qandaydir maqsadim bor, lekin uyg’onganimda buni eslay olmayman. Xavotirdaman, o’z vaqtida yetolmayman, deb qo’rqaman, ular bortga chiqishni e’lon qiladi, men odamlarni chetga surib qo’yaman, men yuguraman, poezd jo’naydi, men quvib yetaman, tutqichlardan ushlayman va oxirgi daqiqada ichiga sakrab tushaman. vestibyul. Ertasi tunda hammasi yana qaytadi.”SHUNINGDEK O’QING
UYQUNI TALQIN QILISH
Hayotimizning uzluksiz poygasi bizning orzularimiz dunyosini ham qamrab oladi. Biz qayerga shunchalik umidsiz va beparvolik bilan yuguryapmiz, nega biz uchun o’z vaqtida bo’lish va platformada qolmasligimiz juda muhim? Ayrilishning qayg’usining uchdan ikki qismi qolgan kishiga to’g’ri keladi va biz qayg’uni his qilishni xohlamaymizmi? Yoki biz ketish shovqinida unutilgan boladek ojiz va sarosimaga tushib qolishdan qo’rqamiz. Yoki sahroda sarson-sargardon bo‘lib yurgan qabiladan orqada qolish naqadar qo‘rqinchli ekani, chunki orqada qolganlar o‘limga mahkum ekani haqida ajdodlarimiz xotirasi uyg‘onadi. Yoki odamlarning yugurayotganda bunday turtkisi tuxumga yetib boradigan yagona sperma bo’lish imkoniyati uchun evolyutsion kurashni aks ettirdimi?
