Izzattillo Islomov
Doktor Karinga egilib: “Men gematologlar bilan gaplashdim. Sizda o’tkir leykemiya borga o’xshaydi.” Bu 2012 yil 19 martda sodir bo’ldi. Bu kun mening hayotimni “oldin” va “keyin” ga ajratdi.
Biz tug’ruqxonaga bir necha soat oldin keldik. Biz Karin bilan 10 yil yashadik, besh kun oldin u sovuq alomatlari paydo bo’ldi, endi esa nafas olish qiyin. Biz bola uchun xavfli bo’lgan pnevmoniya bo’lishi mumkinligidan qo’rqdik. Karin 35 yoshda edi, bu uning birinchi homiladorligi edi va tug’ilishgacha juda oz vaqt qoldi.
Biz chaqaloq haqida xavotirda edik, lekin ginekolog bizni uning yaxshi ekanligiga ishontirdi. Men Karin haqida tashvishlanardim. Lekin qo‘limdan kelganicha, uning peshonasiga nam sochiqni qo‘yib: “Hammasi yaxshi bo‘ladi, asalim”, deyish, garchi ishonchim komil bo‘lmasa-da. U bor kuchini nafas olishga sarfladi. Yarim tunga yaqin u kislorod niqobini olib tashlamoqchi bo’ldi, men uning ustiga engashib, “Livia” deganini eshitdim. Va men hamma narsani tushundim.
Men uning kursisining chiyillashini va kunjut pishiriqlarini xirillashini eshitishni yaxshi ko’rardim.
Shifokorlar Karinga uyqu tabletkalarini berishdi. Ertasi kuni uni sezaryen qilish va zudlik bilan kimyoterapiyani boshlash uchun boshqa shifoxonaga o’tkazish kerak edi. Bir oz uxlash va Karinga tish cho’tkasi olib kelish uchun uyga bordim. “Hayrli tun jonginam. Tez orada ko‘rishguncha, – dedim. Va men uning lablaridan javobini o’qidim: “Xayrli tun, sevgilim”.
Karin uzoq vaqt davomida bolani xohladi, lekin men buni xohlamadim. Men bir necha yildan keyin ota bo’lishga rozi bo’ldim. U homilador bo’lib, olti hafta o’tgach, homilador bo’ldi. Biz qayta-qayta harakat qildik.
Uning so’nggi tug’ilgan kunida men unga gullar va to’shakda bir stakan shampan olib keldim. U hojatxonaga yugurdi va ijobiy homiladorlik testi bilan qaytib keldi. “Siz mening shampanimni ichishingiz mumkin. Menda allaqachon sovg’a bor, – dedi u.
Mening vazifam ona va qiz o’rtasidagi aloqani saqlab qolish edi
Biz Stokgolmda yashardik. Karin jurnalistlik faoliyatini tark etdi va bolalarga rasm chizish, musiqa va ijodiy yozishni o’rgatdi. Biz kamtarona yashashga qaror qildik, lekin she’rga ko’proq vaqt ajratamiz – ikkalamiz ham she’r yozdik.
Xonadonimizda yonma-yon yozdik. Menga uning kursisining xirillashini, kunjut pechenyelarini xirillashini, stol tortmalarini ochib-yopishini, qalamini charxlashini va matn terishini eshitish yoqardi.
Qizimiz Liviya bahorgi tengkunlik kunida tug’ilgan va erta bo’limga yotqizilgan. U yerda hayratlanarli darajada sokin edi: sutning shirin hidi, go‘daklarning g‘uvullashi, hamshiralarning boshqariladigan harakatlari. Karin esa reanimatsiyada edi.
Hech kim uni ko’rishga ruxsat bermadi, lekin men ular meni ichkariga kiritishlarini talab qildim. Steril kiyimlarni kiydim va uning karavoti yoniga temir stulga o’tirdim va qo’lini siqdim. Men buni oldin kechasi yomon tushdan uyg’onganimda ham qilganman.
Behruzbek Hamidov
