Viktoriya: Biz 17 yoshligimizdan tanisha boshladik. Anton meni hayratda qoldirdi, kelajakdagi hayotimning rasmlarini chizardim. Olti yil o’tdi va bugun men u o’zim uchun tasavvur qilgan tasvirga mos kelmasligini tushunaman. Biz juda boshqachamiz.

Har qanday sababga ko’ra kuniga bir necha marta nizolar paydo bo’ladi. Misol uchun, men unga ko’ylak dazmollamoqchiman, lekin u uchrashuvga nima kiyishiga ahamiyat bermaydi. Men buzilib ketaman, u aqldan ozadi, biz qichqirishni boshlaymiz.

Oleg Ivanov: Vika, siz o‘zingizni boshqacha deb aytdingiz, lekin bu qanday farq?

V.: Men har doim yangi, qiziqarli narsalarni, biror joyga borishni, hech bo’lmaganda parkga borishni xohlayman. Ammo u faqat uyda qolishni xohlaydi. Men muhim narsani yo’qotib qo’yganimdan qo’rqaman. Va men juda charchadim, chunki biz doimo janjallashamiz. Balki o’zimni yaxshiroq bilish uchun yolg’iz qolishim kerakdir? Anton tajriba o‘tkazishni istamaydi, uning o‘ziga xos tartib-qoidalari va yashashga odatlangan qoidalari bor.

O.I.: Boshqalar bilan muloqotga qanchalik muhtojsiz?

V.: Bizning do‘stlarimiz deyarli yo‘q.

Anton: Men munosabatlarga sarmoya kiritishga odatlanganman va boshqalardan ham shuni talab qilaman. Ammo atrofimda ulardan bir nechtasi bor va men ular bilan muloqot qilaman.

V.: Chunki siz boshqalar bilan janjallashgansiz. Anton ta’sirchan.

A.: To‘g‘ri. Ba’zan do’stlikda siz o’zingizni bosib o’tishingiz kerak va olti oy davomida g’oyib bo’lmaysiz, shunda keyin hech narsa bo’lmagandek: kechirasiz, band edim, hayotdan yiqildim, deyishadi. Men buni tushunmayapman va qabul qilmayman, chunki men o’zim yaqinlarimga nisbatan sezgirman.

O.I.: Vika, Anton bilan kelajak haqida o‘ylab ko‘rdingizmi?