Insonning o’zi bilan munosabati katta va murakkab mavzu bo’lib, unga ozgina e’tibor qaratiladi. Ko’pchiligimiz tashqi aloqa olamida yashashga odatlanganmiz: “Buni qanday aytish kerak?”, “Munosabatlarni saqlab qolish uchun boshqa odamga nima javob berish kerak?”, “Og’riqli so’zlar yoki tanqidlarga nima javob berish kerak?” ,” va hokazo.

Bir tomondan, buning hech qanday yomon joyi yo’q, aksincha: biz ijtimoiy muhitga shunday moslashamiz va mazmunli munosabatlar o’rnatamiz. Boshqa tomondan, biz ichki muloqotni butunlay e’tiborsiz qoldirganimizda (va bizning psixikamiz ham, biz buni sezishimiz yoki sezmasligimizdan qat’i nazar, o’zi bilan muloqot qiladi), biz ikkita muammoga duch kelamiz.

1. Biz o’z tajribamiz haqida boshqalarga qanday aytib berish haqida ko’proq o’ylaganimiz sababli, bizning barcha resurslarimiz his-tuyg’ularni boshdan kechirish va o’z-o’zini qo’llab-quvvatlashga emas, balki tashqi reaktsiyalarga sarflanadi. Natijada, his-tuyg’ular va bezovtalanadigan fikrlar e’tiborga olinmaydi va maqsadga yoki hatto kasallikning sababiga qarab harakat qilish uchun to’siq bo’lishi mumkin.
2. Shaxsiy his-tuyg’ular va tashvishlar ustida ishlash faqat tashqi darajada sodir bo’ladi: bizdan boshqa kimdir bu bilan doimo shug’ullanadi. Bu boshqalarning fikriga bog’liq bo’lishga, ichki qo’llab-quvvatlash hissi bilan bog’liq muammolarga, o’z ahvoliga mustaqil ravishda dosh bera olmaslikka va tanqidga qarshi zaiflikka olib keladi.

Bizga bolalikdan boshqa odamlar bilan munosabatlar o’rnatishga o’rgatiladi, lekin biz o’zimiz bilan muzokara olib borishga umuman o’rgatilmaganmiz. Shuning uchun, hatto o’ttiz yoshda ham, kam odam qanday odam ekanligini va bu sirli munosabatlarni qanday o’rnatish mumkinligini biladi.

NEGA YAQINLARIMIZ TOMONIDAN YETARLICHA YORDAM YO’Q

O’zimizga ishonchimiz yo’q bo’lsa, biz intuitiv ravishda buning uchun boshqa odamlardan foydalanib, ichki qo’llab-quvvatlashning etishmasligini qoplashga harakat qilamiz. Ushbu strategiya cheklovlarga ega.