Izzattillo Islomov
Mening bolaligimni baxtsiz yoki qiyin deb atash mumkin edi, lekin keyin menga unchalik tuyulmadi: men boshqacha bo’lishi mumkinligini tasavvur ham qila olmadim. Biz Vladimir viloyatining Kovrov shahrida yashadik – dadam, onam, men va katta akam Kolya, onamning birinchi turmushidan o’g’li. Onam tez-tez ichib, ora-sira uydan g‘oyib bo‘lib, bizni dadamni boqishga tashlab ketardi.
Oxir-oqibat u bundan charchadi va ajrashdi. Onam esa tez orada sudlanib, jazosini Uralsga o‘tash uchun yuborildi. Ammo ikki yildan keyin u qaytib keldi va meni o’zi bilan, koloniya posyolkasida yashashga olib ketdi. Kolya o’sha paytda o’n sakkiz yoshga to’lgan edi va u armiyaga qo’shilgan edi. Va onam yana turmushga chiqdi.
Uning yangi eri o’zini boshqa kattalarga o’xshamasdan, g’alati tutdi: u meni hech narsaga majburlamasa ham, doimo o’zini menga bosdi, ko’z o’ngimda onanizm qildi. Men nima bo’layotganini tushunmadim, lekin o’zimni noqulay his qildim. Faqat bir yil o’tgach, biz Kovrovga qaytib, maktabga borganimizda, sinfdoshlarim menga pedofillar kimligini aytishdi. Men onamning eridan ongli ravishda qochishni boshladim: biz buvim bilan uning uyida yashadik va men burchaklarga yashirindim.
Men hech bo’lmaganda kimgadir kerak bo’lsin deb dadamnikiga ko’chib o’tdim
Xudoga shukur, onam tez orada bu odam bilan ajrashdi! Keyin uning boshqa yigiti bor edi, u narsalarni olib keldi: to’plam, qo’y terisi yoki oltin taqinchoqlar. Menga nimadir berdi. O’rta maktabda men bu mehribon amaki o’g’ri deb taxmin qildim. Ikki yildan keyin u g’oyib bo’ldi. Onam hali ham ichdi, olti oy g’oyib bo’ldi, faqat qish uchun keldi va yozga ketdi. Buvim bilan men vaqti-vaqti bilan uni qidirishga borardik. Kirli kvartiralar, tashlandiq uylar, mastlar, uysizlar – Men bolaligimda buni ko’rganman!
Men o’n ikki yoshda edim, men har kuni maktabga ketayotib, xuddi shu sarg’ish odamning oldidan o’tib ketayotganimni payqadim. U yaqinlashmadi, lekin uzoqdan meni diqqat bilan kuzatdi. U haqiqatan ham manyakmi? Bu qo’rqinchli edi, lekin himoya so’raydigan hech kimim yo’q edi: onam yana uydan chiqib ketdi, armiyadan qaytgan akam qamoqda edi, buvimning menga vaqti yo’q edi. Men hech bo’lmaganda kimgadir kerak bo’lsin deb dadamnikiga ko’chib o’tdim. “Maniak” endi ko’zimga tushmadi.
Men o’z joyimni qidirdim va topolmadim
Va 22 yoshimda Moskvaga jo’nab ketdim. Uydan va yomon xotiralardan uzoqda hayotim yaxshilanib borayotgandek tuyuldi. Men bunday nosog‘lom oiladan ekanimdan uyaldim va dunyoga ular kabi emasligimni, o‘zimdan yaxshiroq ekanligimni isbotlamoqchi edim. Men o’z joyimni qidirdim va topa olmadim. Men turmush qurdim, lekin oilaviy hayot ish bermadi, biz ajrashdik. Men modaga qiziqardim, tikuvchilikni o’rgandim, kiyimlarni loyihalashtirdim, ish joyini o’zgartirdim, lekin kareram yaxshi chiqmadi.
Va to’rt yil oldin men “VKontakte” da bir oygina do’stim bo’lgan ayoldan g’alati xat oldim. Menga noma’lum bo’lgan bu Natalya, u mening biologik onam ekanligini yozgan va bu yillar davomida men onam deb hisoblagan odam emas! Men hayron bo’ldim: bu mumkinmi?
Xatni o‘qib, bu hazil, deb o‘yladim. Negadir meni arzon serial hikoyasiga jalb qilishyapti. Bu shunchaki bo’lishi mumkin emas! Ha, Natalya onasining ismini bilar edi, lekin buni bilish qiyin emas edi. Men Natalyadan katta qizining fotosuratini yuborishini so’radim. U haqiqatan ham onamga juda o’xshaydi. Va men Natalyaning nusxasiman. Agar siz hammamizni yonma-yon qo’ysangiz, genetik tekshiruvdan o’tishingiz shart emas – kim bilan bog’liqligini oddiy ko’z bilan ko’rish mumkin.
Ammo men hali ham bu yangi oila bilan muloqot qilishni xohlamadim. Axir, biz, aslida, begonamiz va men boshqalarni hayotimga osonlikcha kiritmayman. Natalya DNK testini o’tkazishni taklif qildi, lekin men qat’iyan rad etdim. Bu menga keraksizdek tuyuldi. Ular turib olishmadi va o’zlarini nozik tutishdi. Vaqti-vaqti bilan Natalya va uning eri Aleksandr menga qo’ng’iroq qilishdi, yozishdi va hol-ahvolimni so’rashdi. Men sovuq edim. Ammo keyin men nihoyat genetik tekshiruvga rozi bo’ldim – men hali ham o’z shahrimga ish bilan ketayotgan edim.
O’smirligimda o’zimni keraksiz his qilganimda ular qayerda edi?
Ularning uyiga, men o‘sgan xonamdan farqli o‘laroq, toza va yorug‘ xonadonga kelganimda ilk bor yuzma-yuz ko‘rdik. Va bir qarashda, men biologik otamda maktabdan yo’lda meni kutib olgan “manyak” ni tanidim. O’shanda u meni topdi, lekin u munosabatlarni isbotlay olmadi va shunchaki meni kuzatdi. DNK testi to’liq mos kelishini ko’rsatdi. Ammo men hali ham oilamga yaqinlashishni xohlamadim.
To’g’ri, endi men nima uchun ekanligini tushundim – xafagarchilik meni bo’g’ib qo’ydi! O’smirlik chog’imda o’zimni istamagandek his qilganimda, onamni panalarda qidirganimda, tunlari yostig’imga yig’laganimda ular qaerda edi? Nega ular o’shanda ko’rinmadi?! Albatta, ular mening qanday dahshatli sharoitda yashaganimni bilishmadi.
Ular tushuntirishdi: birinchidan, 80-yillarda qarindoshlikni isbotlash mumkin emas edi, ayniqsa chet elda. Ikkinchidan, oilalarning har biri allaqachon bolalarga bog’lanib qolgan. Uchinchidan, ular bizga, menga va ularning qiziga zarar yetkazishni xohlamadilar. Aytgancha, u hali ham haqiqatni bilmaydi. Bu haqda unga qanday aytishlarini ham bilmayman. Men ham otamga hech narsa aytmadim.
Hech kim men bilan gaplashishini yoki menga achinishini xohlamayman
Uning buvisi, onasi va akasi uzoq vaqt oldin vafot etgan va u bu yangilikni qanday kutib olishini tasavvur qila olmayman. Men yolg’on gapirishni xohlamayman, lekin uning sog’lig’i uchun qo’rqaman. Tug’ilgan ota-onamning oldinroq kelmaslik uchun sabablari borligini tushunaman, lekin men hali ham ularni kechirishga tayyor emasman. Haqiqiy oilamda, mehr va g’amxo’rlikda ulg’ayganimda hayotim qanday kechganini ko’p marta tasavvur qilishga urindim.
Balki boshqacharoq, yengilroq va ochiqroq xarakterga ega bo‘lardim, o‘zimdan ko‘nglim to‘lib, yaxshi bilim olib, kasbim bo‘yicha ko‘proq yutuqlarga erishgan bo‘lardim. Mumkin, lekin aniq emas. Mening tajribam mening tajribam. Hech kim men bilan gaplashishini yoki menga achinishini xohlamayman. Men qurbon emasman; Ehtimol, negadir shu yo’ldan borishim kerak edi.
Men asta-sekin yangi voqeliklarga o’rganyapman – masalan, endi mening ikkita tug’ilgan kunim bor va men ikki marta tabriklayman. Va men bu hikoyani hali to’liq qabul qilmagan bo’lsam ham, men buni boshqacha yashashga harakat qilish imkoniyati sifatida qabul qilaman. Natalya va Aleksandr bilan ham, opam Tanya bilan ham yaqin munosabatlarim yo’q, lekin oxirgi marta uchrashganimizda, birinchi marta uni quchoqlamoqchi bo’lganimni his qildim.
Yaqinda men ular bilan qolishga rozi bo’ldim. Men, ehtimol, ota-onaning iliqligi va sevgisini xohlayman, lekin buni hatto o’zimga ham tan olishim qiyin. Men yolg’iz bo’lishga ko’nikib qoldim, chunki hayotda o’zimcha qaror qilishim kerak edi. Va hozircha men ishonadigan boshqa odam borligiga ishonishim qiyin.”
MATN: Mariya Kostryukova
Behruzbek Hamidov
