Behruzbek Hamidov
| Bolalik, bolalik, qayerga bording? |
Qiziquvchanlik ham bor edi – atrofida ulkan noma’lum dunyo bor edi, hamma rang-barang, o’rilgan o’tlarning hidi, yorqin gullar, rezavorlar, qulupnaylar. Dunyo juda katta, unda noma’lum narsalar juda ko’p, men uchun har bir kun butun bir haftadek. Yangi bilimlar boshimga qadalib, “nima uchun topinish” va “otalik” qanoatlanar.
Onam, nega sigir suti oq, u yashil o’t yeydi. U buni qanday oladi? Nega biz buvimiz kabi yashab, keyin o’lamiz, u o’zini yomon tutdimi? Bunday savollar juda ko’p va kattalar har doim ham ularga qanday javob berishni bilishmaydi.
Kechqurun yulduzlarga qarash qiziq edi, agar siz diqqat bilan qarasangiz, osmonda ularning juda ko’plari borligi ma’lum bo’ldi.
Bu qora fonda irmikni sochishga o’xshaydi. Ular tunda ham miltillaydilar. Siz o‘tirasiz va osmonda qayerdadir o‘zga sayyoraliklar borligini orzu qilasiz, ular albatta uchib kirib, sizga hamma narsani, hamma narsani o‘rgatadi, barcha savollaringizga javob olasiz.
Bu ajoyib vaqt edi!
Har kuni siz bagajingizda bo’lmagan yangi narsalarni kashf etasiz, o’sasiz, o’rganasiz, xato qilasiz. Va bularning barchasi qandaydir tarzda oson, stress va qiyinchiliklarsiz, soat mexanizmi kabi. Har qanday sayohat, hatto kichik bo’lsa ham, bu o’z qahramonlari bilan butun sarguzasht sayohati va tushlik uchun mazali narsalarning gazakidir.
Va buvining cho’chqa yog’ida qovurilgan kartoshkasi, rus pechida pishirilgan, qanday lazzat bor !!! Mening ta’mli kurtaklarim qanchalik baxtli edi! Bolalik ruhi qaynab, rivojlandi.
Va endi men sizga bir savol bermoqchiman, aziz o’quvchi: – bularning barchasi siz va men bilan “kattalar” hayotimizda qayerga ketdi? Ehtimol, biz avvalgidan boshqacha ish qila boshladikmi? Balki ular o’zlari bo’lishni to’xtatdilar? Biz juda jiddiy qabul qiladigan ma’lum maqsadlarimiz bor va hayot yanada monotonlashdi:
– uy – ish – shanba – yakshanba – ta’til;
– kvartira – mashina – dacha – jamg’arma – holat va boshqalar. va h.k.
Va agar Xudo ko’rsatmasin, rejalarimiz barbod bo’lib, belgilangan muddatlarga to’g’ri kelmasa, bu falokat! Siz shunday deysiz: “U erda tashvish va ovoragarchiliksiz bolalik bor, lekin men kattalarman, mas’uliyatliman va men hammasini o’z zimmasiga olishim kerak, chunki bu shunday bo’lishi kerak!”
Albatta – shunday bo’lishi kerak! Voyaga etgan hayot – bu birinchi navbatda o’zingiz uchun, keyin oilangiz va hatto vataningiz uchun mas’uliyat, chunki biz unda yashaymiz va sevamiz.
Savol boshqacha. Atrofimizdagi dunyoga qiziqish va bolalarcha o’z-o’zidan bizni barmoqlarimiz orasidan qum kabi tark etadi. Biz allaqachon hamma narsani bilamiz va hamma narsani qila olamiz!
Yulduzlarga qarashni to‘xtatganimni payqadim. Shaharda, albatta, kechasi juda yorug’ va siz yulduzlarni ko’ra olmaysiz. Ammo bular uzr, hamma narsani ko’rish va orzu qilish mumkin. Biz bolalar kabi orzu qilishni to’xtatdik, kattalar kabi orzu qilamiz. Va biz xohlagan narsaga erishganimizda, to’liq qoniqish bo’lmaydi.
Qoq, taqilla, taqilladim yopiq yuragimni. Iltimos, menga bolaligimning kichik bir oynasini oching, men bir vaqtlar yo’qotganimni his qilishni va yana boshdan kechirishni xohlayman. Bu men uchun juda muhim! Kichkina qalbning parvoz holati, butun dunyo siz uchun ochiq va sizni kutmoqda, iliq va quvnoq, sizga xohlagan narsangizni berishga tayyor!
Darhaqiqat, bu haqiqat, menda ko’pincha atrofdagi dunyoga nisbatan “shubha” va “ishonchsizlik” ko’zoynaklari bor. Ammo bolalarda bunday ko’zoynaklar yo’q, keyin bizning kattalar amakilarimiz va xolalarimiz ularni o’zlarining tajribalari shaklida meros qilib berishadi.
