Bolalik davridagi zo’ravonlik hikoyasi. Prolog?

2022 yilning bahorida Psychologies.ru tahririyati pochtasi o’quvchimiz Olga T.dan samimiy, achchiq, hayratlanarli darajada chuqur uzun maktub oldi. Aslida, bu shunchaki xat emas, balki haqiqiy e’tirof, psixoterapevtik amaliyotdir. Biz uni bir necha marta to‘liq o‘qib chiqdik va tahririyat bilan muhokama qilib, nashr etishga qaror qildik. O‘ylaymizki, ushbu maktub ko‘plab o‘quvchilarimizga yordam beradi.

PROLOG. NEGA MEN BUNI QILYAPMAN?

Nihoyat men buni yozishga qaror qildim shekilli, men uzoq vaqtdan beri yozmoqchi edim. Yana bir uyqusizlik va ertalab soat 5 da men kompyuterga sakrab tushaman – yozmagunimcha, men hali ham uxlamayman. Endi, ehtimol, hayotimdagi eng qulay davr: men faqat bolalarga va o’zimga g’amxo’rlik qilaman. Men ikki-uch soat davomida matnni boshimda aylantirib, uni ko‘rinmas suhbatdoshimga aytib berdim va bu satrlarning hammasini aqlan yozdim. 

Xo’sh, nega men buni qilyapman – afsuslanmaslik kerak. Bilaman, mening hayotim ayanchli lahzalarga to‘la, lekin baribir urushdagi bolaning hayoti yoki to‘ymagan, o‘qimagan, og‘ir kaltaklangan, sog‘lig‘iga jiddiy zarar yetkazayotgan baxtsiz bolalar hayoti bilan solishtirib bo‘lmaydi. Va shuning uchun mening hayotim boshqalarga qaraganda qiyinroq yoki dahshatliroq deb o’ylamayman.

Ushbu matn o’zimning kashfiyotim. Bu men bosib o’tgan yo’lni tushunishim uchun kerak. Ba’zan o’quvchilarga bu kerak: kimgadir yordam bersin, kimdir o’zini yaxshi his qilsin. Bu autopsixoterapiya seansi, men yirtqich hayvonlarning ko’zlariga qaramoqchiman – qo’rquv va yoqtirmaslik. Men ham sizga murojaat qilmoqchiman… Onam.

Umid qilamanki, siz buni hech qachon o’qimagansiz, chunki siz ijtimoiy tarmoqlardan foydalanmaysiz, do’stlar lentalarini, xabarlarni, sharhlarni o’qimaysiz

Faqat shu sababli men ushbu matnni yozishga qaror qildim. Men siz bilan gaplashishni xohlamayman. Men 18 yoshimda harakat qildim, lekin men sizning ko’zlaringizdan butunlay boshqa dunyoga sho’ng’ishni ko’rdim – siz yaxshi ona bo’lgan va farzandlaringizni hech qachon urmaydigan dunyo. Yodingizda abadiy qolsin. Men qasos olishga chanqoqlik bilan yonayotganim yo‘q, endi sizga bu noto‘g‘ri ekanligini, bolalarni urish noto‘g‘ri ekanligini, mening huquqlarim borligimni, barcha tiriklar kabi sevgini xohlashimni isbotlashim shart emas. Sen kabi.

Men o’z hayotim haqida gapirmoqchiman, ko’p yillar davomida ruhiy tushkunlikdan azob chekkanman. Taxminan 30 yil. Ishonish qiyin bo’lishi mumkin, lekin dunyo bilan munosabatlarim besh yoshimda yomonlashdi. Bu dunyo men kabi odamlarga muhtoj emasligini abadiy angladim. Ular qaysilari? Bilmayman… yomonlar, ehtimol. Men juda nozik yoshimda har bir bolaning hayotidagi eng qimmatli odamdan – onadan shunday aniq, aniq signallarni oldim.

Depressiya – bu qora, yopishqoq sakkizoyoq bo’lib, u chodirlar o’sib chiqqan va miyamda metastaz bergan. Ba’zan men ko’chada jilmayib yuraman, chunki nilufar butalari bahorning iliq shamolida titrayapti, qushlar chiyillashmoqda, bolalar yugurmoqda, hayot qizg’in va mening xayolimda bu yirtqich hayvon harakat qilmoqda, quyosh pleksusini taqillatadi. : “Hey, men shu yerdaman.”

Onam, siz mening tug’ilishimni xohladingizmi?

To‘ng‘ichingiz, o‘g‘lingiz men tug‘ilganimda hali bir yoshga to‘lmagan edi… U kasal bo‘lgani uchun kasalxonada edi – buyragi. Bola kasal bo’lsa, bu qiyin, men tushunaman. Meni olib kelishdi. Bolaligimda menga nafrat bilan qaraganingizni ko‘p marta aytgan edingiz: “Uning beshigida yotibsizmi? Va u o’sha erda … kasalxonada.” Keyinchalik siz hamma narsani rad etdingiz. Akamdan so‘radim, buni tasavvur qildimmi, tush ko‘rdingmi, chunki sen bizga ko‘p marta aytding. U hamma narsa haqiqat ekanligini tasdiqlaydi.

Ijtimoiy tarmoqdagi sahifamning statusida shunday deyilgan: ” Hech narsaning ma’nosi yo’q / – Kattalar biladi, bolalar biladi. / – Faqat harflar, raqamlar, / ismlar, tug’ilgan kunlar, o’limlar o’zgaradi.” Bu pessimizmga qanday madhiya? Men bu bema’ni maqomni birinchi va oxirgi marta shu qadar uzoq, ko’p yillar davomida o’zim bilan olib yurgan va tashlab yuborishga muvaffaqiyatsiz urinayotgan bu ruhiy yukning to’liq og’irligini anglaganimda yozdim. Va men dushmanning yuziga qarashga qaror qildim.

Bu o‘zimga, ruhiyatimga, kasalligimga sinov edi

Men o’zimni sinab ko’rdim: Olya, bu sizning ahvolingizning kvintessensiyasi, siz yildan-yilga shu shior bilan yashayapsiz. Vaqt o’tishi bilan qarang. Qiziq, buni qachon o’chirib tashlaysiz? Taxminan 4-5 yil o’tdi va depressiya uchun dori-darmonlarni davolashdan ikki yil o’tgach, men har kuni profil sahifamda ushbu matnni ko’raman va o’zimdan so’rayman: siz uni tark etmoqchimisiz? Yo’q qilishni xohlamaysizmi? Yo’q.