Undan uzoqlashish istagi bor, lekin men ham do’stlikni yo’qotishni xohlamayman. Do’stning o’zi ajoyib. Menga har doim u juda kuchli odamdek tuyulardi, uning xarakteri boshqalardan keskin farq qiladi. Lekin, ehtimol, bu shunchaki xayoldir?

Shuni ta’kidlashni istardimki, menda ilgari ham xuddi shunday muammo bo’lgan: mening fikrlarimni, g’oyalarimni, xulosalarimni doimiy ravishda qarzga olishga odatlangan yana bir do’stim bor, keyin ularni o’zinikidek o’tkazib yuboradi. Va bu juda oddiy va shafqatsiz. Bu meni doim xafa qilgan va xafa qilgan. Do’stlarim mendan ko’p narsani o’rganishini atrofimdagilar ham payqashadi.

Bu erda eng qizig’i shundaki, ular mendan yangi va foydali narsalarni olishadi. Ular o’zlarini qurayotganga o’xshaydi. Va men? Menda hech narsa qolmadi. Bu meni g’azablantiradi. Men o’zim bo’lishga harakat qilaman va endi kimdir mening individualligimdan mahrum. Nima qilish kerak? Ular bilan muloqotni to’xtatasizmi? E’tibor bermaslik mumkin emas. Bu meni muvozanatdan chiqaradi.”

Maktubga yozgan izohlarida forumning boshqa foydalanuvchisi Svetlana ham xuddi shunday muammoga duch kelganini tan oldi va o‘z hikoyasi bilan o‘rtoqlashdi:

“Ha, vaziyat menga tanish. Bolaligimdan binomdagi qiz bilan do’st bo’lib qoldim. Biz bir-biriga o’xshdik, hatto bizni opa-singillar deyishardi. U buni har tomonlama rivojlantirishga harakat qildi. Bir payt men u shunchaki meni nusxalayotganini angladim. Men sochimni kesaman – u kesadi, ota-onam menga buyum sotib olishadi – u onamdan xuddi shu narsani qayerdan sotib olishni so’raydi, keyin ota-onasidan so’raydi.

Agar biz birga do’konga borsak, u men bilan bir xil narsani sotib oldi. Bu meni juda g’azablantirdi. Ko‘zguda aks etgandek ko‘chada yurasiz. Ikkita quti tashqi ko’rinishida bir xil. U hatto men kabi o’zini tutishga harakat qildi. U mendan keyin ba’zi iboralarni takrorladi. Undan nega meni ko’chirayotganini so’raganimda, u hammasini inkor qildi va birdan men bilan bir xil yubka kiygisi kelganini aytdi. U mendan keyin hech narsani takrorlamasligini ta’kidladi.

Va hammasi shunday bo’ldi: men pastki qavatda yashardim va u har doim meni olib ketish uchun kelib, nima kiyganimni ko’rdi. Agar u to’g’ri kiyinmaganligini payqasa, u o’z kvartirasiga qaytib, u erda o’zgarish uchun sabab topardi. Va keyin u qaytib keldi, men allaqachon boshqa narsada ekanligimni ko’rdi va yana kiyimini almashtirish uchun ketdi. Jinnilik, lekin kulgili. Natijada, biz boshqacha kiyindik va u o’zini joyida his qildi, uyiga yashirincha kirishga harakat qildi, lekin men uni turli yo’llar bilan kiritmadim.