Bir vaqtlar, bir necha yillik yoga va meditatsiyaga bo’lgan ishtiyoqimdan so’ng, men diqqatni jamlash amaliyotiga qiziqib qoldim. Erimning o’limidan so’ng, men o’zimni bu ishlarga to’liq jalb qildim. O’sha paytda mening tanam o’z chegarasida edi va men shunday og’ir yo’qotish zarbasini qandaydir yumshatish yo’lini topishim kerak edi. Ammo aql-idrok bilan shug’ullanish hissiy jarohatlarimni davolashga va his-tuyg’ularim bilan kurashishga qanchalik samarali yordam berishini bilmasdim.

EHTIYOTKORLIK O’ZINGIZNI XAVFSIZ HIS QILISHINGIZGA QANDAY YORDAM BERADI

Ehtiyotkorlik – bu barcha his-tuyg’ularimiz orqali biz bir lahzada boshdan kechirgan hamma narsani sezadigan ruhiy holat. Bunga turli texnikalar (masalan, nafas olish mashqlari yoki meditatsiya) yordamida erishish mumkin.

Ehtiyotkorlik amaliyotida asosiy narsa o‘zingizni doimiy fikrlar oqimidan ozod qilishdir. Biz aqlli meditatsiya jarayonida yuzaga keladigan barcha fikrlarni hukm qilmasdan qabul qilamiz va keyin muloyimlik bilan qo’yib yuboramiz. Har safar ongimiz chayqalishni boshlaganda, diqqatimizni sekin va barqaror nafas olishga qaytarishga harakat qilamiz.

Avvaliga aqlli meditatsiya menga juda qiyin paytlarda yordam berdi.

Erimning o’limidan so’ng birinchi marta men vaqti-vaqti bilan vahima qo’zg’atganman.

Shu daqiqalarda, qayerda sodir bo’lishidan qat’i nazar (dafn marosimida, do’konda yoki boshqa joyda) men darhol to’xtadim, ko’zlarimni yumdim, chuqur nafas oldim, nafas oldim va nafas olishga e’tibor qaratdim.

Bir necha daqiqadan so’ng (va ba’zan soniyalar) yurak urishi sekinlashdi, ko’krak qafasidagi kuchlanish pasayib, vahima tushdi. Adrenalin darajasining pasayishi bilan men har safar yig’lay boshladim – to’plangan tajribalar shu tarzda tarqaldi. Shu tufayli hayotdagi barcha qiyinchiliklarga qaramay, o’zimni xavfsiz his qildim.

DARDINGIZ BILAN “BO’LISHNI” O’RGANING

Vaqt o’tishi bilan ong amaliyoti men uchun omon qolish vositasidan o’z og’rig’imni yaxshiroq tushunishga imkon beradigan texnikaga aylandi. Har kuni ma’lum bir vaqtda men meditatsiya to’shagimni olib, bir muddat jim o’tirardim – shunchaki nafas olish va ichimda nima sodir bo’layotganini kuzatish – hukm qilmasdan.

Asta-sekin, aql-idrok meditatsiyasi men uchun og’riq bilan yolg’iz qolishimning usuliga aylandi. Vujudimdagi sezgilar va paydo bo’lgan fikrlarga e’tibor qaratib, men asta-sekin o’zimga yo’qotishning barcha jismoniy va hissiy azoblarini to’liq boshdan kechirishga imkon berdim.

Muntazam mashq qilish orqali men qayg’u va u mening tanamda “yashash joyi” bilan ko’proq tanish bo’ldim.

Men uning jismoniy ko’rinishini his qildim – ko’kragimdagi og’irlik, qornimdagi siqilish, siqilgan jag’lar, titroq bosh og’rig’i, nazoratsiz yig’lash. Men hissiy ko’rinishlarni juda yaxshi bilardim: bo’shliq, chalkashlik, g’azab, yolg’izlik va men boshdan kechirgan eng chuqur qayg’u.

Meni doimo bir xil savollar qiynalardi: “Nega men o’z vaqtida sezmadim?”, “Nega u yordam so’ramadi?”, “Endi qanday yashayman?”

Har bir nafas olishim bilan men bu his-tuyg’ularning mavjudligini tan oldim. Va har bir nafas chiqarishda men ularni iloji boricha yumshoqroq qo’yib yubordim.

Vaqt o’tishi bilan men e’tiborimni hozirgi lahzaga qaytarishni o’rgandim: tanamga, nafasimga, oyoqlarim ostidagi mustahkam yerga. Biror joyda ongsizda qayta ishlash va davolash jarayoni bor edi. Va men faqat nafas olishim kerak edi.

QAYG’UNI TAN OLING VA DAVOLANG

Har kuni men bu mashqni takrorlab, fikrlar paydo bo’lishiga va yo’qolishiga imkon berdim. Vaqt o’tishi bilan men ong amaliyoti mening hayotimga shunchaki meditatsiyadan tashqari ta’sir qilishini payqadim.

Men aniqroq o’ylay boshladim. Ba’zida menda sodir bo’lgan voqealarning oqibatlarini yaxshiroq tushunishga yordam beradigan “tushunishlar” bor edi. O‘zimning ham, erimning ham dardini o‘zim ko‘tarib yurganimni angladim. Ikki turdagi og’riqlar tanada turlicha seziladi va turli davolash yondashuvlarini talab qiladi.

O’zimning azobimdan kelib chiqqan og’riqni o’tkir va qaynoq narsa yoki zarba va uyqusizlik holati sifatida his qildim. Men o’zimni dunyodagi hamma narsadan ko’ra ko’proq sevgan insonim tomonidan tashlab ketilgan va aldangandek his qildim. Mening og’rig’im g’azab, achinish, ojizlik, bo’shliq va sarosimada namoyon bo’ldi. U javoblarni kutardi.