“Vaqt davolaydi”. Bu to’g’ri emas, u shifo bermaydi. Haqiqiy shifo sizning doimiy ishlashingizni talab qiladi. Har kuni. Farzandingizsiz umringizning oxirigacha.
Buni aytyapman, chunki men Gvendolinsiz 8 oydan keyin hayotga endigina o’rganyapman. Bu bir lahzada cho’zilgan butun bir abadiyatdir. Men buni uzoq vaqt oldin farzandidan ayrilgan do’stlarimni uchratganim uchun aytyapman va ular qanday yo’llar bilan uni engib o’tishga muvaffaq bo’lganini va hech qachon erisha olmaganini ko’raman.
Chunki bundan 10, 15, 20 yil muqaddam bu dahshatli judolik va dahshatli tashxisga duch kelganlarning maktublarini o‘qiganman va bu dard hamon eshitilib turibdi. Keksa er-xotinlar mening oldimga kelib, farzandlari 30 yil oldin vafot etgani uchun meni quchoqlashdi va ularning yoshga to’lgan ko’zlariga qarab, ularning yuraklari qanday og’riyotganini ko’raman.
Vaqt faqat yo’qotishdan keyingi birinchi kunlardagi bu chidab bo’lmas og’riqni yumshata oladi.
“Vaqt barcha yaralarni davolaydi.” Biz buni o’zimizga aytamiz, chunki singan yurak bilan abadiy yashash kerakligi haqidagi fikr juda chidab bo’lmas. Biz buni tuzatishga o’rganib qolganimiz va tuzatib bo’lmaydigan narsalarni nima qilishni bilmasligimiz uchun aytamiz. Chunki ayriliqdan oylar, yillar o‘tib o‘ziga kela olmayotgan do‘stimizni ko‘rsak, unga yana nima deyishni bilmay qolamiz.
Vaqt faqat yo’qotishdan keyingi birinchi kunlardagi bu chidab bo’lmas og’riqni yumshata oladi – ba’zilar uchun. Ammo bu ularni birdan xotirangizga qaytarishi mumkin. Har qanday vaqtda, noma’lum sababga ko’ra. Bu xotiralar siz va dunyo o’rtasida devorlar qurishi va sizni qanday qilib engishingiz mumkinligi haqida sizni xiralashtirishi mumkin.
Farzandingizga mehr-muhabbatga to‘la qalb bilan har kuni dunyo tomon intilaverish uchun esa katta iroda va mehnat talab etiladi.