G’azab – uni ushlab turish yoki chiqarish uchunmi?

Aftidan, g‘azab ichimizda uyg‘onib, atrofdagi hamma narsani vayron qilib, ortda tutun kulini qoldirib uchib ketadigan olovli ajdahoga o‘xshaydi. Agar biz unga erkinlik bersak, biz buning uchun buzilgan munosabatlar, martaba va hatto erkinlik bilan to’lashimiz mumkin, chunki ko’p jinoyatlar aniq “ehtiros holatida” sodir bo’ladi. Agar biz buni o’zimizda saqlasak, yurak xuruji yoki insultga duchor bo’lishimiz mumkin. G’azab bilan kurashishning to’g’ri va ilmiy jihatdan tasdiqlangan usuli bormi?

YOMON FIKR №1: G’AZABNI BOSTIRISHGA URINISH

Siz tishlaringizni g’ijirlatasiz va o’zingizga (yoki sizning g’azabingiz bo’lgan odamga) aytasiz: “Yaxshi emas, men g’azablanmayman”. Yaxshi xabar shundaki, bu usul haqiqatan ham ishlaydi. Vaziyatni janjal va munosabatlardagi tanaffusga olib kelmasligingiz ma’nosida. Biroq…

Bu deyarli har doim ham yaxshi narsaga olib kelmaydi. Ha, siz his-tuyg’ularingizni to’ldirishingiz mumkin va g’azablanmaysiz. Ammo his-tuyg’ularingiz bilan kurashishga harakat qilsangiz, ular faqat kuchayadi.

Bitta tajriba ishtirokchilaridan hayotlaridagi noxush voqeani eslab qolishlari so‘ralgan. Shu bilan birga, ulardan ba’zilariga u haqida qayg’urmaslikka harakat qilish haqida ko’rsatmalar berildi. Oxir oqibat, bu guruhdagi odamlar qolganlardan farqli o’laroq, ko’proq salbiy his-tuyg’ularni boshdan kechirdilar.

Boshqa bir tadqiqotda vahima buzilishi bilan og’rigan bemorlarga bo’shashish lentalarini (bir holatda) va audio kitoblarni (boshqa holatda) tinglash so’ralgan. Birinchi holda, bemorlarning yurak urishi yuqoriligicha qoldi, ikkinchisida esa pasaygan.