O’z hikoyamni aytib berish – yillar davomida qilgan eng qiyin ishim. Men gapiraman va men yana o’tmishga qaytgandekman …

ASOSIY SKRIPT

Birinchi erim bilan uchrashishni boshlaganimda, men 20 yoshdan bir oz oshgan edim. Men o’z oilamdagi odat bo’yicha dunyoni ko’rdim. Dadam onamga shafqatsiz munosabatda bo’ldi, doimo hamma narsadan norozi edi – u narsalarni “noto’g’ri” tozaladi, ularni “noto’g’ri” siladi, “noto’g’ri” pishirdi va bu menga mutlaq norma bo’lib tuyuldi.

Biz 5 oydan keyin birga ko’chib o’tdik va janjallar deyarli darhol boshlandi. Buning sababi har qanday kichik narsa bo’lishi mumkin – yomon dazmollangan ko’ylak, tozalanmagan poyabzal, bir so’z bilan aytganda, har qanday narsa. Men u bilan yashadim va bahslashishga urinmadim, chunki u xuddi otam kabi o’zini tutdi. Men kunduzi ishladim, kechqurun o’qidim, dam olish kunlari kvartirani “noto’g’ri” tozaladim, bir hafta davomida “noto’g’ri” pishirdim, “noto’g’ri” gapirdim …

Shu payt men bu janjallardan charchab, ajralish haqida tez-tez gapira boshlaganimda, u kuchini yo’qotayotganini tushundi va unga turmushga chiqishni taklif qildi. Bizning qarindoshlarimiz: “agar erkak taklif qilsa, borishing kerak”, “ayol yolg’iz bo’lolmaydi”, “farzandli bo’lish vaqti keldi”. Ha, men buni xohlamadim, lekin otam menga nima kerakligini yaxshiroq biladi. Oradan besh oy o‘tgach, to‘yimiz bo‘ldi, unda men baxtli kelin emas edim.