Oleg meni u bilan tanishtirishidan ancha oldin Anna haqida ko’p eshitganman. Yengil va mehribon istehzo bilan u onamning cheksiz loyihalari haqida gapirdi: ta’mirlash va rekonstruksiya, men keyinchalik tushunganimdek, faqat o’g’lining kuchi, qo’llari va puli bilan amalga oshirilgan.

Birinchidan, dachada maysazorlar yotqizildi va keyingi yil toshli yapon bog’iga yo’l berish uchun atirgullar ekildi. Shahar kvartirasida keng ko’lamli va tez o’zgarishlar ro’y berdi. Vannani yo’q qilish, uni dush idishni bilan almashtirish yoki devorlardan birini buzish kerak edi.

esimda tanishuvimizning boshida onamning narsalarini tikuvchidan olish uchun kinoga safarimizni boshqa seansga qoldirishga majbur bo‘lgan edik. shaharning boshqa tomoni. O’shanda men xafa bo’lmaganman – bunday tashvish ta’sirli tuyulardi.

Anna bilan birinchi uchrashuvimiz tasodifiy edi. Oleg bilan men yozgi kafeda o’tirardik, u yaqin atrofda yashar edi va o’sha paytda itini sayr qilardi. Oleg meni tanishtirdi, u zo’rg’a tabassum qildi va men u erda bo’lmagandek, u bilan hozirgi muammolarini hissiy jihatdan muhokama qila boshladi.

Bu Olegni biroz bezovta qilganini his qildim, lekin u hech narsa qila olmadi. O’g’li bilan suhbat chog’ida onam menga buyurtma bergan limonadning ta’mi haqida faqat bitta muloyim savol berdi.

U ketgach, oramizda noqulay pauza bo’ldi. Oleg hazillashdi: “Onam har doim nima istayotganini biladi, uni ishontirishning iloji yo’q”

Va har safar biz uchrashganimizda, men shunday his qilardim: Anna menga oddiy savollar bergan bo’lsa ham, javoblarim unga unchalik qiziq emas edi. Asta-sekin ichimda g’azab kuchayib bordi, buning uchun men bir vaqtning o’zida xijolat tortdim. Axir yigitim onasini juda yaxshi ko’radi, unga g’amxo’rlik qiladi, uni juda kechiradi. Hatto uning keksa injiqliklariga ham tushunish va kamsitish bilan munosabatda bo’lishadi.

Axir, bu uning munosib va ​​ishonchli shaxs sifatida gapiradi. Bularning barchasi to’g’ri, lekin u har doim bizning qo’shma rejalarimizdan ko’ra, eng kutilmagan daqiqada paydo bo’ladigan onasining rejalarini afzal ko’radi. Biz shahar tashqarisiga sayohatimizni bekor qilyapmiz, chunki Anna o’zini yaxshi his qilmayapti va uning ahvolini tekshirishini xohlaydi. Qon bosimini o’lchaydigan qurilmaning batareyalari o’lik, u hatto o’zi ham ularni almashtira olmaydi. Barcha ishlarni, mutlaqo har bir tafsilotni Oleg amalga oshirdi.

Uzoq vaqt davomida men tushunmadim: nega u hamma narsani yolg’iz o’zi hal qilishi kerak? Axir uning Irina ismli singlisi bor edi. Men undan bu haqda so’raganimda, u bilan onam o’rtasida doimo keskinlik borligini aytdi. Har qanday aloqa janjal bilan tugaydi. Natijada, Anna singlisidan shikoyat qilgan ishonchli o’g’liga tayanishi qulayroqdir.

Ko’rdim, ba’zida uning o’zi ham onasining cheksiz yumushlari bilan qiynalib, bir kuni u bilan bu haqda gaplashishga jur’at etdim.

Suhbat boshi berk ko’chaga yetdi. “Onamdan voz kechishimni xohlaysizmi?” – dedi u menga. “Yo’q, men ham sizning hayotingizning bir qismi bo’lishni xohlayman. Siz men bilan emas, balki onangiz bilan munosabatda ekanligingizni his qilaman. Mening joyim qayerdaligini tushunmayapman…”

Voy, men bularning barchasini o’yladim, lekin baland ovozda aytishga kuch topolmadim. Unga ham oson bo‘lmaganini tushundim – u ikki o‘t orasida qolgandek edi. Oleg meni quchoqlab, kelajakni faqat men bilan ko’rishini ayta boshladi. Bu so’zlar menga tegdi. Men unga o‘z onasiga g‘amxo‘rlik qilishni man qilgandek, yana o‘zimni aybdor his qildim.

Ushbu suhbatdan bir necha hafta o’tgach, biz birga yashay boshladik. Men onamning bu xabardan xursand emasligini his qildim, garchi u, albatta, ochiqchasiga hech narsa deya olmadi. U men bilan qat’iy muloyimlik bilan muloqot qildi.

Oleg o’z manfaatlariga tobora ko’proq singib ketganga o’xshardi. Qandaydir mistik tarzda, Anna har doim oramizda muhim suhbat bo’layotganini bilar edi. Va o’sha paytda u qo’ng’iroq qilib uning gapini to’xtatdi.

Men his qildim: rasmiy ravishda u biz bilan bo’lmasa ham, u bizning hayotimizda chambarchas bog’liq

Bonus sifatida u o’g’liga u bilan qanchalik faxrlanishini eslatishni unutmadi. U hamma narsada qanday ajoyib yigit. Va agar u bo’lmaganida, u butunlay yolg’iz qolar edi – bu qizining befarqligiga ishora edi. Irinaning o’zi men bilan uchrashib, onasining provokatsiyalariga berilmaslikni o’rganganini tan oldi. Faqat uning akasi kabi yumshoq va ishonchli odam buni sotib olishi va butunlay qaram bo’lishi mumkin edi.

Oleg meni vaziyatga hazil bilan munosabatda bo’lishga undadi, ammo bu mening kuchimdan tashqarida edi. Annaning ko’plab kasalliklari menga xayoliy tuyuldi. Ammo bir kuni u yiqilib, qo’lini sindirib, kasalxonaga tushib qoldi. Chiqarishdan keyin unga hamshira berildi. Birinchi haftada Anna telefon raqamini kesib tashladi: unga g’amxo’rlik qilayotgan ayolga nisbatan shikoyatlar ro’yxati cheksiz bo’lib qoldi. Va bir marta, men bilan oshxonada yolg’iz qolganimda, hamshira bizga hamdardligini tan oldi, chunki uning ayblovi juda og’ir xarakterga ega edi.

O’tgan hafta men Anna va Irina o’rtasidagi suhbatga guvoh bo’ldim. Oleg bilan men vaziyat keskinlashgan va ikkala ayol ham o’z intonatsiyalarini ko’tara boshlagan bir paytda keldik. “Sizning xudbinligingiz bizning hayotimizni zaharlamoqda”, dedi Irina onasiga.