Izzattillo Islomov
Uning bosimi ostida men musiqa maktabini tugatdim, gimnastika esa men uchun ancha qiziqroq edi. Vaqt o’tishi bilan men unga musiqiy didni singdirgani va menga muhim bilim bergani uchun minnatdorman. Ammo yoshligimda u bilan cheksiz ziddiyatlarda yashadim.
Barcha qizlar diskotekalar va uchrashuvlarga borganlarida, men qat’iy belgilangan vaqtda uyga qaytishim kerak edi. Onam do’stlarimni tanlashga aralashib, menga qiziq bo’lganlar bilan muloqot qilishni taqiqladi. Shuningdek, u kelajakdagi kasbni tanlashni qo’llab-quvvatlamadi. Faqat institutda men nihoyat o’zim uchun nisbatan erkinlikka erishdim, qo’shimcha pul ishlab, unga yordam bera boshladim.
Mana, men qirq uchdaman. Men onamni yaxshiroq tushunaman, chunki mening o’zimning ikki farzandim bor. Biroq, oramizdagi keskinlik yo’qolmadi, aksincha, boshqacha bo’ldi.
Men to’g’ri shifokorlarni qidira boshlayman va bunga javoban mening yordamim va so’zlarim butunlay rad etiladi.
Uni shifokorga borishga ishontirish uchun ko‘p mehnat qilishim kerak edi. Davolash buyurildi, lekin u dori-darmonlarni qabul qilmaydi. Buni eslatganimda, u g’azablanadi: “Menga sizning tabletkalaringiz kerak emas”. Men portladim: “Bular mening tabletkalarim emas. Bu sizning sog’ligingiz, onam. Bu sizga kerak.”
Bu sizga kerak… Va faqat vaqt o’tishi bilan men, birinchi navbatda, bu menga kerakligini angladim. Menga kuchli, sog’lom, yosh ona kerak, men u bilan kichik va kattasi kabi kurashganman. Men xohlagan narsani qabul qilishdan bosh tortsam ham, onam menga o’zimga ishonchni oshirib, yordam berdi. O’z qarashlari va manfaatlarini himoya qilishga tayyorlik. U menga fikrimni himoya qilish imkoniyatini berdi.
Behruzbek Hamidov
