Kuchli bo’lish uchun minnatdorchilik bildiring

Bolaligimizda nonvoychi qiz bizga konfet berganida rahmat aytishni o‘rgandik. Bizga to’pni qaytargan o’tkinchi. Buning uchun rahmat, buning uchun rahmat – barcha odoblilar o’ylamasdan aytadilar.

Biroq, samimiy minnatdorchilik ko’proq kuch talab qiladi. Avvalo, bizni boshqasiga nisbatan zaif holatga qo’ygani uchun. Biz unga bog’liq bo’lgan boshqa odamga muhtoj ekanligimizni tan olamiz, demak, biz o’zimizni o’zimiz ta’minlay olmasligimiz va unga qarzdor ekanligimizni ham tan olamiz.

Ammo biz hissiy muvozanat uchun minnatdorchilikka muhtojmiz. Boshqasiga minnatdorchilik bildirish orqali biz uzoq vaqt davomida qoniqish va quvonchni his qilamiz.

Faylasuf Martin Buber buni “men-sen” uchrashuvi deb atadi. Minnatdorchilikni izhor qilish orqali biz o’zimizni tark etamiz va o’z chegaralarimizni yengib, uchrashuvning noma’lum tomoniga o’tamiz. Bu ochiqlik bizga o’zimiz haqida bilmagan narsalarni o’rgatadi, chunki biz o’zimiz bilan uchrashganimizda etarlicha ochiq emas edik.

“Boshqa tomon yo’nalishida harakat qilish uchun siz boshlang’ich nuqtani yaxshi bilishingiz kerak. Siz o’zingizni bilishingiz va o’zingiz bilan bo’lishingiz kerak”, deb yozgan Martin Buber. Minnatdorchilik bu bizni olijanob va yuksaltiruvchi o’zimizdan tashqariga, boshqasiga tomon harakatdir.

Uch nafar o’quvchimiz o’zlarining minnatdorchilik hikoyalari bilan o’rtoqlashdilar.

“MEN AJRASHGAN ODAMDAN MINNATDORMAN”

Dina, 27 yosh, jurnalist

Bir kuni hayotimga bir odam kirdi. U so’ramasdan yoki ruxsat bermasdan paydo bo’ldi va qaror qildi: “Men shu erda bo’lishim kerak”. Keyin ko‘nikib ketganimdan so‘ng, ogohlantirmay, xayrlashmay ketdi.

Men yolg’iz qoldim, cheksiz savollar ro’yxati bilan yolg’iz qoldim: “Nima uchun?”, “Men nima noto’g’ri qildim?”, “Keyingi nima qilish kerak?”. Vaqt o’tishi bilan savollar ayblovlarga aylandi: o’zlari, u va atrofdagilar. Ichimdagi nafrat kuchayib, kuchayib ketdi, men esa zaiflashdim. Butun dunyoda g’amgin, xafa va g’azablangan odam ko’zgudan menga qaradi. Bir payt men o’zimga shunday dedim: “Bo’ldi! Uni qo‘yib yuborish vaqti keldi”.

Aytish oson, lekin buni qanday qilishni hech kim aniq bilmaydi. Men o’yladim: qo’yib yuborish – kechirish va faqat yaxshilikni eslash demakdir. Vaqt davolaydi, deyishadi, lekin men kutishni xohlamadim. Men darhol bu odamga nima uchun minnatdorchilik bildirishimni nuqtama-nuqta yozishga qaror qildim.