Men haydovchi yordamchisiman

ANASTASIYA KOZIYATKINA, 25 YOSH

Onam Rossiya temir yo’llari kassasida ishlagan. O‘ylaymanki, haydovchi bo‘lishga qiziqishim u bilan poyezdda sayohat qilganimizda paydo bo‘lgan. Bolaligimda dirijyor bo‘lishni orzu qilardim, lekin ulg‘aygach fikrimdan qaytdim. Men temir yo’l va transportga umuman aloqasi bo’lmagan institutni tanladim va agrobiznesni o’z mutaxassisligim qilib oldim.

Men o’z mutaxassisligim bo’yicha ishlamadim. Institutni tugatgach, onamning maslahati bilan shahar atrofi markaziy yo‘lovchilar korxonasi (markaziy yo‘lovchi tashish korxonasi – muharrir eslatmasi) kassasiga kelib, besh yil shu korxonada ishladim. Bu yerdan u tug’ruq ta’tiliga chiqdi. Qaytib, kasbimni o‘zgartirish haqida o‘ylay boshladim – o‘sha sohada boshqa ish topmoqchi bo‘ldim.

O’sha paytda haydovchi yordamchisi bo’lgan qizlar, metro haydovchilari haqida, CPPCda ishlaydigan haydovchi Lena Lisenko haqida maqolalar chiqa boshladi. Dastlab, bu haqiqiy emasdek tuyuldi, chunki ilgari bu kasbda qizlar yo’q edi. Lekin men katta mashina haydash qanday bo’lishi haqida o’ylay olmadim.

Uydagilarga haydovchi yordamchisi bo‘laman, desam, hamma hayratda qoldi.

Televizorda ayollar poyezd hayday boshlaganini eshitish boshqa, bu ayol sizning qizingiz, xotiningiz bo’lganda boshqa narsa. Ota-onam shubha bilan qarashdi; erimning munosabati ko’proq hissiy edi. “Bu ayolning ishi emas, bu sizga nima uchun kerak? Ofisda tinch joy topish haqiqatan ham qiyinmi? Bu juda qiyin! ” – eshitganim shu. Sayohat sherigi, ya’ni poyezd mashinistining erkak ekani ham suhbatimizga tuyg‘u qo‘shdi.

Avvaliga bu qo’rqinchli edi, chunki mening qarorim asosan o’z-o’zidan edi. Mening oilam esa men buni uddalay olmasligimdan, tanlovimdan afsuslanishimdan qo’rqishdi. Men olti oylik intensiv mashg’ulotlarni ish bilan birlashtirdim. Men talabalik davridan qochishni istagan barcha murakkab texnik fanlarni o’rganishim kerak edi.

Men o’qigan olti oy juda qizg’in edi. Turmush o’rtog’im yangi ishimga ko’nikib qolgandi va ochig’i, fikrim o’zgarishiga umid qilgandi. Hozir ham u minglab savol beradi: parvozda hammasi joyidami, men xafa bo’ldimmi?

O’qishdan so’ng amaliyot boshlandi, bu erda olingan bilimlarni amalda mustahkamlash kerak edi

Birinchi sayohatimni hech qachon unutmayman. Men haydashni yaxshi ko’raman, bu yo’lni bilaman, lekin salonda bo’lganimda, hayratda qoldim: siz haydab ketayotgan katta mashina hissi, tezlikni his qilishning o’zi kutilmagan va hayajonli edi.

Haydovchi va men xarakterda kelisha olmaymiz, degan qo’rquv bor edi. Lekin bir oy ishlaganimdan keyin behuda qo’rqib ketganimni angladim. Har kim yordam berishga va o’z tajribasini baham ko’rishga harakat qilmoqda. Menimcha, bu erkaklarda yordamchining qiz ekanligini ko’rish yanada keskinlikni keltirib chiqaradi. Biroq, biz teng ravishda ishlaymiz.

Ish qizg’in, ba’zida jadval hafta oxiriga to’g’ri kelmaydi

Biroq, men kuniga 24 soat ishda o’tkazmayman. Bizning jadvallarimiz bir oy va darhol chorak uchun tuziladi, ya’ni men qachon reysga borishimni har doim oldindan bilaman – bu menga shaxsiy vaqtimni rejalashtirish va kerak bo’lganda kimdir bilan almashtirish imkonini beradi.

O’rtacha smena 10 soat davom etadi, bu odamlar odatda ofisda o’tkazadigan vaqtdan unchalik farq qilmaydi. Shu bilan birga, men oyiga 15 kundan ortiq ishlamayman. Ish munosib haq to’laydi. Tushundimki, ishtaha ovqatlanish bilan birga keladi va odam qancha pul topmasin, u doimo ko’proq narsani xohlaydi. Lekin hozir hamma narsadan mamnunman.

Agar kimdir kasb tanlash haqida o’ylayotgan bo’lsa, men shuni aytaman: eng muhimi, istak bor va qo’rquv yo’q. Men tush ko’rdim. Men biror narsani o’zgartirishdan qo’rqdim, lekin shubhalarimni yengdim. Siz harakat qilishingiz va o’zingizga ishonishingiz kerak – shunda hammasi yaxshi bo’ladi.