Izzattillo Islomov
Sizning maktubingiz ko’pchilik o’smirlarning ota-onalariga tanish bo’lgan umidsizlik lahzalarida tug’ilganga o’xshaydi. Men siz doimo bunday g’azab va umidsizlikda emasligingizga ishonishni xohlayman – aks holda siz do’zaxda yashayapsiz deb ayta olasiz.
Xatingizga asoslanib, siz qattiq sudya bo’lasiz va yuqori standartlarga egasiz. Ammo bolalar har doim “o’lchay olmaydilar” – ehtimol ular bizning ehtiyojlarimizni qondirish uchun yashamagani uchun.
Siz “bosqinchi” sizning uyingizda istiqomat qilganini yozasiz – bu kuchli so’z, lekin bu sizning begonaligingizni aniq aks ettiradi. Ba’zi onalar “begonalik” deyishadi, bu erda tushunmovchilikka ko’proq urg’u beriladi, lekin siz jang qilasiz va nafratlanasiz.
Ha, o’smirlar ba’zan g’azablanishadi (ko’pincha ataylab, ruxsat etilgan chegaralarni sinab ko’rish). Ha, ular shunday cho’chqachilikni ko’tarishga qodirki, sochingiz tik turadi. Ammo negativizm va isyon davri bo’lmasa, ular ota-ona oilasidan ajrala olmaydilar va ularni aynan shu narsa kutmoqda.
Siz juda qiyin vaziyatga duch keldingiz: o’g’lingiz deyarli hayotingizning ma’nosi edi, ammo bu davr tugamoqda. Ehtimol, sizning g’azabingiz orqasida farzandingiz bilan bog’liq bo’lmagan o’z hayotingiz, maqsadlaringiz va qadriyatlaringiz haqida qayg’urishingiz kerak bo’lgan dahshat yotadi.Mutaxassisga savol bering
Behruzbek Hamidov
