Izzattillo Islomov
1. “HECH KIM MENGA YORDAM BERMAYDI! ULAR TUSHUNMAYDILAR … ATROFDA FAQAT EGOISTLAR BOR … “
Ko’pincha biz psixologni ikkiyuzlamachi sifatida qabul qilamiz: axir, bu odam bizga “chin yurakdan emas, balki pul uchun” hamdardlik bildiradi. Bunday fikrlar ko’pincha atrofdagilar va yaqin odamlar o’zlarining his-tuyg’ularini baham ko’rishlari va tushuna olmasligi yoki o’z tajribasini qadrsizlanishiga o’rganib qolgan odamlarda paydo bo’ladi: “Men topdim nega yig’layman!”, “Bularning barchasi bema’nilik, ishlang va oling. sening boshingdan.”
Bu bilan qayta-qayta duch kelgan odam doimo atrofidagilardan hafsalasi pir bo’ladi. Biror kishining his-tuyg’ulari va o’ylashlari haqida qayg’urishi mumkinligiga ishonish juda qiyin. Sizni yaqindan kuzatib turgan notanish odam bilan bunday umidsizlikni boshdan kechirish uch marta qo’rqinchli. Agar eng yaqin qarindoshlaringiz tushuna olmasa, shunchaki o’z ishini bajarayotgan psixologga borishdan nima foyda? Tajribadan darhol voz kechish va psixologga murojaat qilish, yana umidsizlik azobiga tushishdan ko’ra osonroqdir.
2. “HAMMASI MENING AYBIM!”
Biz hammamiz biror narsa amalga oshmaydigan vaziyatga duch kelamiz: etarli bilim, tajriba yoki resurslar yo’q. Bunday paytlarda biz zaifligimiz va nomukammalligimizni aniqlaymiz. Va “Yaxshi, bu sizning aybingiz!”, “Ammo men sizga aytdim …” yoki “Siz doimo muammoga duch kelasiz!” nafaqat og’riqli, balki chidab bo’lmas. Go’yo yaraga igna tiqilib, buralib ketayotgandek.
Bunday paytda o’zingizdan hafsalasi pir bo’lib, “hammasiga men aybdorman!” O’ziga nisbatan bunday munosabat odamni o’ziga tortadi va sodir bo’lgan voqea uchun o’zini ruhiy jazolaydi. Uyat hissi bizni yordam so’rashimizga xalaqit beradi – biz psixolog bu aybni qoralab, tasdiqlashidan qo’rqamiz. Bu tasdiq va sharmandalikka duch kelish qo’rqinchli va yoqimsiz.
Behruzbek Hamidov
