Behruzbek Hamidov
Kechiktirish lahzalari hamma uchun sodir bo’ladi. Biz miyamizni qayta tiklash uchun o’zimizni chalg’itamiz va bu yaxshi. Ammo ba’zilar uchun bu holat odat va hatto giyohvandlikka aylanadi. Bunday odamlar kun bo’yi ishdan qochadilar, keyin esa kech qolib, tushlikdan oldin qilishlari mumkin bo’lgan narsalarni tugatishga harakat qiladilar.
Bu, ayniqsa, afsuski, yaqinda olib borilgan tadqiqotlar kechiktirish bizning sog’lig’imiz va mahsuldorligimizga qanchalik tahdid solayotganini ko’rsatmoqda. Biroq, agar biz nima uchun ishdan qochishga harakat qilayotganimizni aniq tushunsak, u bilan ishlash mumkin.
“MEN QAERDAN BOSHLASHNI BILMAYMAN”
Juda murakkab (tashqi ko’rinishda) va shoshilinch ish bizda sof fiziologik vahima reaktsiyasini keltirib chiqarishi mumkin. Biz bilamizki, behuda sarflaydigan bir daqiqamiz ham yo’q: ishimizni o’z vaqtida tugatish uchun bizga hamma vaqt kerak bo’lishi mumkin. Ammo biz o’zimizni qo’rquvimizdan ajrata olmaymiz va xavfni sezgan iguana kabi dovdirab o’tira olmaymiz.
Asosiysi, butunlikdan qo’rqish tafsilotlarga intilishingizga xalaqit bermaslikdir. Agar maqsad murakkab bo’lib ko’rinsa, uni bir nechta oddiy va eng muhimi, amalga oshirish mumkin bo’lgan vazifalarga ajrating. Oldinga borish uchun 60 daqiqada nima qila olasiz? Keyingi 60 daqiqa haqida nima deyish mumkin?
Shu tarzda harakat qilish orqali siz butun yo’lni ko’rasiz va shu bilan birga uni engish mumkinligini tushunasiz.
