Nikolay, 35 yoshda

Lena bilan munosabatlar qaysi nuqtada muhim narsani yo’qota boshlaganini aytish qiyin, garchi oramizda jiddiy janjal yoki nizolar bo’lmagan. Biz, ehtimol, ko’pchilik er-xotinlar kabi, kundalik ishlar va muammolarga e’tibor qaratib, suhbatdan qochdik. Bir kuni menga Lena meni tanlagandek tuyuldi, chunki u men bilan qulay edi. U menga turmushga chiqqanidan keyin, men unga hamma narsada menga tayanishi mumkinligini o’rgatgandim. Men buni mutlaqo normal deb hisobladim va davom ettiraman. Biroq, men asta-sekin uning bunga shunchalik ko’nikib qolganini, men tufayli hayotimizdagi hamma narsa osongina tartibga solinganini va hal qilinganini, bu sodir bo’lmaganda, u g’azablanib, da’vo qila boshlaganini his qila boshladim. 

Agar men uni biron joyga olib ketishga kechiksam yoki to’satdan iltimosni rad etsam, men tushunmovchilik devoriga duch keldim. Xotinim norozi bo’lganida menga shunday javob qaytargandek sukunat bo’ldi. Bu kunlar davom etishi mumkin. Men chiday olmadim va birinchi bo’lib suhbatni boshlashga harakat qildim, har doim o’zim aybdor ekanligimni bilib oldim, men uni tushunmadim, uni his qilmadim. Va u biznes muammolari bilan ko’proq band. Bir marta men unga bemalol yashashga bizning ishimiz, deb javob berganimda, u xafa bo’lib, bir hafta gapirmadi. “Siz meni haqorat qilasiz va shantaj qilasiz”, deb eshitdim men undan. – Menda hech narsa yo’q”.