O’ZIM BILAN ISHLASH UCHUN YILLAR KERAK BO’LDI

Anna, 39 yosh, bank xodimi

Ko’p yillar davomida mening oilaviy munosabatlarim butunlay parokanda edi. Erim bilan mening tashabbusim bilan ajrashishga harakat qildik. Lekin men bunga amal qila olmadim va nikohimizga ikkinchi imkoniyat berdim, u haqiqatan ham so’radi. Men homilador bo’ldim, lekin men tug’ishdan juda qo’rqayotganimni tushundim, chunki men erimning yordamiga tayanolmayman. Men abort qilishga qaror qildim. Bu mening psixologik holatimga juda ta’sir qildi. O’sha yili ichki qon ketishi bilan kasalxonaga yotqizildim va shoshilinch jarrohlik amaliyotini o’tkazishga majbur bo’ldim. Keyin men ishimni tashlab ketishga majbur bo’ldim va boshqasini qidirib uzoq va og’riqli vaqt o’tkazdim. Hamma jabhalarda men allaqachon eng pastda bo’lgandek tuyuldi …

Men o’zim bilan nimadir qilishim kerakligini tushundim. Lekin nima? Bu men uchun qiyin va tushunarsiz edi. Men butun umrim davomida sodir bo’layotgan voqealarga jabrlanuvchining pozitsiyasidan qaradim: “Nega men bilan bu sodir bo’lmoqda, nega men bunchalik baxtsizman?” Yordam so’rashga birinchi urinish 2011 yilda tumanga bepul maslahat berish edi. Shu paytdan boshlab mening terapiyadagi sayohatim boshlandi.