Mening uchta farzandim bor?

O’g’il guruhning kiyinish xonasida skameykada.

“Hammasi sizning aybingiz”, deb qichqiradi u. Yuzi qizarib ketgan, ko’z yoshlari porlaydi.

U tayt kiyish o’rniga ularni silkitib, talab qiladi:

– Menga ayting! Oldi qani, orqasi qani?

Koltuk çorap burnim oldida uchadi. Yo‘q joydan hayqiriqlardan adashib qolaman. U o’zini kiyinganiga ikki yil bo’ldi. Bu mahorat uni bog‘dagi tengdoshlaridan ajratib turadi.

– Hammasiga o’zing aybdorsan!

Men jimman. Birinchi olti oy ichida u injiqliklarga javoban boshlandi. Endi men qichqirmoqchi bo’lganimda yoki dumbamga shapaloq urishni xohlaganimda o’zimni tortib olishni o’rgandim.

– Menga yordam bermayapsiz! Bu sizning aybingiz!

Men nima bo’layotganini taxmin qila olaman. Ko’kragimda qanday og’riyapti. Sababini tushunib, “Sabr qiling, battar og‘riyapti”, deyman o‘zimga. Aynan. Dadam bilan 10 kun yashadik, u 2 yildan beri meni ajrashganim uchun kechirolmay, dardini bolalarning qulog’iga to’kadi.

“Ha, albatta, bu mening aybim”, deb iloji boricha xotirjam javob berdim va o’g’limning belini silayman, – agar men bo’lmaganimda, siz ham bo’lmas edingiz. Chunki men seni dunyoga keltirdim!

5 daqiqa sabr-toqat va hayqiriqlar o’tib ketadi. Tayt, shim va krossovkalar kiygan. O’g’li taranglikni bo’shatib, xursandchilik bilan chiqishga yugurdi.

Sizni nafaqat turmush o’rtog’ingizga moliyaviy qaramlik, balki bolalarni xafa qilishni istamaslik ham ushlab turadi.

Men telefonni ushlamayman, garchi qo’llarim o’z-o’zidan uzatsa ham. Farzandlarimiz dunyoga kelganligi uchun ikkinchi “aybdor”ni (odobli xonim sifatida 99% hollarda o‘zimga ruxsat bermayman) la’natlamoqchiman.

Ulardan uchtasi bor. Qizi mojaroning eng yuqori cho’qqisida tug’ilgan.

Ajrashishimizga ko’p sabablar bor. Ulardan biri bizning mukammal bo’lish istagimizdir. Ideal turmush o’rtoqlar, ota-onalar. Va, ehtimol, mening hikoyam kimgadir signalni eshitishga yordam beradi. Va juda kech bo’lmasdan oldin biror narsani o’zgartirishni boshlash uchun kuch toping.

QACHON KETDIM?

Nihoyat ajrashishga qaror qilganimda, katta o‘g‘lim 4,5 yoshda, o‘rtancha o‘g‘lim 2,5 yoshda (echinish xonasida taytini silkitib yurgan), qizim esa tug‘ilishga tayyorlanayotgan edi. Erimni uchta kichkina bola bilan tashlab ketganimni aytsam, ayollar odatda hayratda qolishadi va erkaklar bunga o’z munosabatini yashirishga harakat qilishadi.

Men uchun esa do’stim, ikki farzandning onasi: “Men allaqachon ajrashgan bo’lardim, lekin ular bilan qayerda qolaman?” Yaqin-yaqingacha bu normal tuyulardi. Ayol moddiy jihatdan erkakka qaram bo‘lsa, zurriyotining xavfsizligini o‘ylab, turmush o‘rtog‘idan, turmush o‘rtog‘idan ko‘ngli to‘lmasligi bilan murosaga keladi.

Garchi uni nafaqat turmush o’rtog’iga moliyaviy qaramlik, balki bolalarga zarar etkazishni istamaslik va hukm qilish qo’rquvi ham ushlab turadi. “Oila” deb nomlangan loyihaning muvaffaqiyatsizligini tan olishni istamaslik.

Men barcha ko’priklarimni yoqib yubordim. Atrofimda sodir bo’layotgan voqealarga deyarli befarq bo’lgan, yuradigan jasadga aylanganimgina oilada qolishim mumkin edi. Noaniq jinsdagi odam abadiy chiqib ketgan ko’rinishga ega.

BU QANDAY SODIR BO `LDI?

G’alati, hammasi baxtli bo’lish istagidan boshlangan. Va o’z biznesingizni yaratish istagi bilan. Bo’lajak turmush o’rtog’im u bilan boshqa shaharga borishimni xohlaganida, ota-onam meni ko’ndirishga harakat qilishdi (bir-birimizni bir haftadan beri tanigan edik). Onam men buni uddalay olmasligimdan qo’rqardi. Bizning munosabatlarimiz 3 yildan keyin tugaydi. Keyin men o’zimga aytdim (onamga noto’g’ri ekanligini isbotlash istagi bilan): “Men baxtli bo’laman!”