Jeff, 36 yosh, Angliya

Xotinim bu voqea haqida biladi va ma’nosiz tortishuv paydo bo’lganda, u doimo yashirin so’zni chaqiradi: profiterol. Ikkalamiz ham tabassum qilamiz va janjal qilishni to’xtatamiz.

O’shanda men yigirmadan sal oshgan edim. Men yangi do’stim Nadinni birinchi marta restoranga taklif qildim, men juda hayajonlandim va bu sanaga ko’p narsalarni qo’ydim. Avvaliga hamma narsa yaxshi o’tdi, suhbatlarda noqulay pauzalar bo’lmadi. Biz umumiy do’stlar, uning universitetdagi darslari, mening yangi ishim haqida gaplashdik.

Biz vino ichdik, bo’shashdik va men uning qo’lidan oldim. U tabassum qildi va qarshilik qilmadi. Men bu sana munosabatlarimizning boshlanishi ekanligini his qildim va allaqachon uni uyiga olib borishni, uni quchoqlab, o’pishni orzu qilardim. Va men sizni ertaga uchrashishga taklif qilaman. Shu payt ofitsiant shirinlik menyusini olib keldi. Va bu erda men halokatli xatoga yo’l qo’ydim.

Menyuda profiterollarni ko’rganimda, bu muzqaymoq bilan mazali desert ekanligini aytdim. “Nega muzqaymoq bilan? Ichkarida qaymoq bor, – u jilmayib qo’ydi. “Yo’q, qaymoq emas, vanilli muzqaymoq”, deb takrorladim men. Bu nima uchun uni xafa qilganini tushunmayapman, lekin u o’z versiyasini talab qila boshladi.

“Nega sen bilmagan narsa haqida ishonch bilan gapirasan,” uning qo’li qo’limdan chiqib ketdi. “Nega, men bilmayman, men juda yaxshi bilaman. Profiterollarda muzqaymoq bor, – deb javob berdim men uning qo’lini olib tashlaganidan hafsalasi pir bo’lib. “Profiterol tarkibida qaymoq bor. Bu klassik retsept, – u allaqachon g’azablana boshlagan. “Men faqat muzqaymoq ko’rganman”, deb taslim bo’lmadim. “Siz har doim shunday qaysarmisiz?”

Nega buni hazil qilmadik? Endi, ko’p yillar o’tgach, men, albatta, shunday qilardim

Ammo keyin qandaydir quvnoq tushkunlik, hamma narsa parchalanib ketayotganligi hissi menda aql bovar qilmaydigan o’jarlikni uyg’otdi.

Biz olma pirogiga buyurtma berdik – tasodifan profiterol baribir menyuda yo’q edi – biz mavhum mavzular haqida suhbatlashdik va alohida yo’l tutdik. Shubhasiz, u endi boshqa hech narsaga moyil emas edi. Avvaliga men xavotirda edim, lekin keyin bunday o’jarlik ertami-kechmi munosabatlarimizni o’ldiradi, deb qaror qildim.

Aytgancha, yillar o’tib, profiterollarda muzqaymoq ham, qaymoq ham borligiga amin bo’ldim.

HECH QACHON SODIR BO’LMAGAN SANA

Fedor, 30 yosh, Rossiya

Biz tez-tez uchrashardik, lekin hali er-xotin bo’lmagan edik, men buni juda xohlardim. Shu bilan birga, men unga doimo hasad qilardim, ijtimoiy tarmoqlardagi aloqalarini kuzatib borardim – unga javob bergan yoki uni yoqtirgan. Agar uning telefonidan foydalanish va unga kim yozayotganini ko’rish imkoniyati bo’lsa, men ham shunday qilgan bo’lardim. Men u hali tanlov qilmaganini his qildim.

Endi men buni ko’p jihatdan uning farzandi, to’rt yoshli bolasi borligi bilan izohlaganini tushunaman. Ammo keyin men bu mas’uliyat nima ekanligini bilmasdim. Va uning rashki bilan u, albatta, uning hayotini baxtli qilmadi.

Bir kuni men uni kinoga taklif qildim, keyin do’stlarim bilan ziyofatga borishga majbur bo’ldik. Men buni juda intiqlik bilan kutgandim, uni yaqin odamlarim bilan tanishtirmoqchi edim. Uchrashuvimizdan bir necha soat oldin u kutilmaganda qo’ng’iroq qildi va kelolmasligini aytdi. U bola bilan qolishi kerak – buvisi uni olib keta olmadi.

Agar men o’shanda buni xotirjam qabul qilganimda va oldindan kelib, ular bilan bo’lishni taklif qilganimda, ehtimol bizning hikoyamiz butunlay boshqacha rivojlanishi mumkin edi. Ammo men bu etishmayotgan sanani oxirgi qilishim uchun hamma narsani qildim. Do‘stim aslida yolg‘iz edi, degan taxminim bor edi – u so‘nggi daqiqada rejalarini o‘zgartirdi.

Hech ikkilanmay taksi tutdim va uning oldiga yugurdim. U menga eshikni ochdi – uning orqasida men birinchi marta ko’rgan qizil sochli o’g’li o’yinchoq mashinasida keldi va ularga taklifnomasiz kirib ketdi. Men xijolat tortdim. Pauza bo’ldi.

Biz bir-birimizga qaradik va u mening tashrifimdan maqsadni juda yaxshi tushunganini his qildim.

Men uni tekshirish uchun keldim. Va eng qo’pol tarzda.

“Men kiraman”, dedim jimlikni buzish uchun. U oshxonada menga choy quydi va so’radi: “Nega kelding?” “Men sizni ajablantirmoqchi edim”, deb yolg’on gapirdim. “Siz buni qildingiz”, dedi u jilmayib. “Bu amaki kim?” deb so’radi bola. “Bu amaki tez orada ketadi”, – bu nafaqat bizning uchrashuvimiz, balki birgalikdagi kelajagimiz haqida ham hukm edi.

Balki baribir oramizda hech narsa chiqmasdi. Ammo bu hikoya meni tinchlantirdi. Siz har qanday holatda ham, ayniqsa siz uchun juda aziz bo’lgan odamni ushlab turolmaysiz.

“NEGA MEN UNING KETISHIGA RUXSAT BERDIM?..”

Anri, 43 yosh, Fransiya

Men Marionni ziyofatda uchratdim. U darhol mening e’tiborimni tortdi – butun oqshom men uning bir o’rim sochini qulog’i orqasiga qanday qo’yganiga qoyil qoldim, kulrang ko’zlaridan ko’zlarini uzmasdan diqqat bilan tingladim. Qahvadan keyin ikkalamiz chekish uchun balkonga chiqdik.

Shu shaharda shartnoma asosida bor-yo‘g‘i bir-ikki oy ishladim, lekin u tug‘ilganidan beri shu yerda yashashini va buni juda yaxshi bilishini aytdi. Keyin u menga kechki ovqat uchun eng yaxshi joyni ko’rsatishini aytdim. U tabassum qildi va men bu qizni yana ko’rishni xohlayotganimni angladim.

Ertasi kuni unga qo’ng’iroq qildim. Uning ovozidan u mening qo’ng’iroqimni kutayotgani va xursand bo’lganligi sezildi. Men kun bo’yi ishda uchrashuvimiz haqida o’yladim va o’zimni tashvishga solib qoldim, bu menga uzoq vaqtdan beri sodir bo’lmagan. Marion firuza ko’ylakda keldi, uning qora sochlari tasma bilan bog’langan edi, shunda yuzidan ip tushib ketdi.

U hayratlanarli darajada go’zal edi, men nima deyishni ham topa olmadim. Sharmandalik menda qandaydir ahmoqona uyquni keltirib chiqardi. Biz stolga o’tirdik va men o’zimni dahshatli his qildim – suhbat yaxshi ketmadi. Go’yo o’sha oqshom hech qachon sodir bo’lmagandek, biz ko’chada chekib, bir-birimizni juda uzoq vaqtdan beri tanigandek edik. Ichkarida esa oramizni oldinda juda ko’p narsa borligi haqida o’zgacha bir sezgi paydo bo’ldi.

Biror narsa aytish uchun u undan shahar haqida so’ray boshladi. U muloyimlik bilan javob berdi va deraza tomon o’girildi. Yomg’ir yog’ayotgan edi. Uning hayratlanarli profiliga qarab, umidlarim qog‘oz salfetkadek g‘ijimlangandek, hammasi men tasavvur qilganimdan butunlay boshqacha bo‘lib chiqqanini his qildim. U hazillarimga o‘zini tutib jilmayib qo‘ydi.

Men uning umidlarini oqlamaganimni va bu haqda hech narsa qila olmasligimni tushundim.

Bu, eng tasalli beruvchi fikr emas, balki meni umidsizlikka to’ldirdi, bu, ehtimol, tashqaridan befarqlik deb o’qiladi. Lekin mening hamrohim ham sovuq edi. To’xtash joyida u to’satdan, birinchi marta kechqurun jilmayib, ko’zlarimga tik qaradi. Men uni juda qattiq quchoqlashni xohlardim, lekin jur’at eta olmadim. Biz xayrlashdik, u mashinasiga o’tib, eshikni ochdi va haydab ketdi.

Va ko’p o’tmay, biz yana o’sha do’stlar bilan uchrashdik. Marion hamrohi bilan keldi. Shunday bo’ldiki, kechagi kun oxirida biz yana yolg’iz qoldik va, ehtimol, sharob ta’sirida, men unga uchrashuvimiz davom etmasligi men uchun qiyin bo’lganini tan oldim. U menga hayron bo‘lib qaradi: “Ammo sizdan hech qanday tashabbus yo‘q edi. Bilasizmi, mashinada men o’yladim: biz haqiqatan ham ajrashamizmi va u meni o’pmaydimi?

Men kutgan oxirgi narsa bu so’zlarni eshitish edi. U mening oldinga qadam tashlashimni kutayotgan edi va men buni uning sovuqqonligi uchun qabul qildim! Va mening umidsizlikimda u befarqlikni ko’rdi. – Bu Fransua, – u paydo bo’lgan yigitga o’girildi. U menga tabassum va biroz qiyinchilik bilan qarab, uni quchoqladi. U uni quchoqladi, chunki bir yil oldin uni mashinada kutib olganimda, men bunga jur’at eta olmadim.