Nazorat chegaralari

Farzandingizni bahorda maktabga issiq shlyapa kiyib borishga harakat qiling. Yetti-sakkiz yoshli maktab o’quvchisi bo’lsa, bu raqam hali ham o’tib ketadi. Eng yaxshisi, o‘n-o‘n ikki yoshli bola eshikdan chiqishi bilanoq uni portfeliga yashiradi. O’smir bilan muloqot qanday yakunlanishini tasavvur qilish ham qo’rqinchli.

Ajablanarlisi shundaki, siz bolangizning sog’lig’i haqida chin dildan qayg’urasiz, ob-havo o’zgaruvchanligini tajribangizdan bilasiz va sovuqni ushlash hech qanday xarajat qilmaydi …

ERKINLIK HUDUDI

Albatta, bu holatda – har qanday holatda bo’lgani kabi, biz farzandimizga faqat eng yaxshisini tilaymiz. Ammo qo’shimcha ravishda biz nazoratni ham amalga oshiramiz. Ba’zan (agar tashqarida -20 daraja sovuq bo’lsa) bu juda zarur. Va ba’zida (agar u erda +10 daraja bo’lsa) bu juda ko’p.

Afsuski, nazorat chegaralarini topish qiyin ish. Va inson biz uchun qanchalik muhim bo’lsa, vaziyat qanchalik muhim bo’lsa, biz nazoratni suiiste’mol qilishga moyil bo’lamiz. Shu bilan birga, u bizning kuchimizni yo’qotadi, munosabatlarni xavf ostiga qo’yadi va har doim ham muammoga yechim topishga yordam bermaydi.

Agar biz bu haqda o’ylay oladigan bo’lsak, biz tushunamizki, nazorat zamonaviy hayot qiyinchiliklarini (turli xil aloqalar, hodisalar va majburiyatlar bilan to’yingan) engishimizga qisman yordam beradi, shu bilan birga bizni quvonch, yengillik, o’z-o’zidan va o’z-o’zidan o’g’irlaydi. o’zgarish lazzati.

Ammo bu xulosaga kelish uchun avvalo o’zimizni “nazoratchi” sifatida ko’rishimiz kerak.

Muvaffaqiyatli bo’lgan narsa kamdan-kam hollarda: o’zimizni mas’uliyatli, har tomonlama g’amxo’rlik qiladigan va vaqtini oqilona o’tkazadigan inson sifatidagi qimmatli imidjimizga tahdid tug’ilishi bilanoq boshqaruv avtomatik ravishda yoqiladi…

37 yoshli Tatyana intizomga qat’iy ishonadi. “U bo’lmaganida, men o’n kilogramm ortiqcha vaznga ega bo’lardim, men o’zimni bilaman! – deb o’ylaydi u. – Oilamga, do’stlarimga qanday vaqt topsam bo’lardi – va ishim yomonlashmasligi uchun? Yo’q, intizomsiz buning iloji yo’q, hamma narsani oldindan ko’rish, hamma narsani rejalashtirish va nazorat qilish kerak.”

Tatyana tan oladi: “nazorat maniyasi” har doim ham unga xos emas edi. Bu uning bolaligiga javobi bo’ldi: “Mening ota-onam yaxshi, lekin mutlaqo beparvo odamlar edi. Ularning va’dalari odatda shunchaki va’da bo’lib qolaverdi; ular haqiqatan ham hayotlarini rejalashtira olmadilar. Va menga ishonch kerak edi.”