Kecha men Entoni de Melloning oltin burgut haqidagi masalini o’qidim. U g’amgin bo’lib tuyuldi.Bir kishi burgut tuxumini topib, tovuqning ostiga qo’ydi. Burgut tuxumdan chiqib, qichqirishni va qichqirishni o’rgana boshladi. U yerdan don qidirdi, qurtlarni sug’urib oldi, hatto ba’zan qanotlarini qoqib, ikki metrga uchib ketardiYillar o’tdi, burgut qarib qoldi. Bir kuni ertalab boshini ko‘tarib qarasa, balandda uchib yurgan, qanotlari tilla yaltirab turgan g‘ayrioddiy qushni ko‘rdi.”Bu kim?” – hayron bo‘lib so‘radi qo‘shnisidan. ” Bu burgut, qushlar shohi. U osmonniki, biz tovuqlar yernikimiz.”Shunday qilib, keksa burgut tovuqlar bilan umrini o‘tkazdi va tovuqlar orasida o‘ldi, chunki u o‘zini tovuq deb hisoblagan. .