Behruzbek Hamidov
Onam erta, 18 yoshida turmushga chiqdi. Bir yildan keyin men tug’ildim. Va bir necha yil o’tgach, ota-onalar ajrashishdi. Oiladagi zo’ravonlikning klassik hikoyasi, takrorlash zerikarli, lekin o’zingiz boshdan kechirish qo’rqinchli.
Otam haqidagi xotiralarim qisqa chaqnashdek. Mana men uyg’onib, oynali eshik ortidan ota-onamni kuzatayapman: otam xonani aylanib, baqirib yubormoqda, onam yig’layapti. Parkda sayr qilganimizda boshqa epizodlarni ham eslayman. U menga o’zining sevimli kafesida muzqaymoq sotib oladi. U meni karusel otiga mindiradi.
Mening xotiram ham buni diqqat bilan saqlaydi, garchi buvim otamni butun umri davomida “jinoyatchi” deb atagan. Ha, uning so’zlarida haqiqat bor edi – otam onamga qo’l ko’tarishga ruxsat berdi. U chidadi. Men eng yaxshisiga umid qildim. Uni sevardi. U menga shunday dedi. Voyaga etganimdan so’ng, men uni, hali juda yosh qiz, umidsizlik va qo’rquvdan qanday qilib engganini tasavvur qila olaman.
Nihoyat, buvim aralashdi. Yaxshi kunlarning birida u kelib, narsalarimizni yig’di va bizni o’z joyiga olib ketdi. O’shandan beri buvimoilamizning markaziga, yahshi farishtamizga aylandi. U osonlikcha, hech qachon shikoyat qilmasdan, onamni hech narsada qoralamasdan, meni va barcha uy yumushlarini o’z zimmasiga oldi.
Menda bolalikdagi eng iliq xotiralar bor – uyga keldim, u erda meni har doim mazali kechki ovqat, barcha sevimli narsalarim kutardi. U zo’r tikdi va do’konlarda etishmovchilikka qaramay, onam va men juda zo’r kiyingan edik.
Izzattillo Islomov
