SHAXSIY NARSALAR. BOSHLASH

Mariya

Dadam hayotimizning ko’p qismini buvim orqali biz bilan muloqot qildi. U tom ma’noda uni bizni ko’rishga majbur qildi. U zerikdi. U bizni uzoqdan sevishini, unga yaqinroq bo’lishga hojat yo’qligini va kattalar bolalari bilan muloqot qilish qiziqroq ekanligini aytdi.

U asosan o’zi haqida gapirdi. Bekalari, biznesi, muvaffaqiyatsizliklari haqida… U qo‘lidan kelganicha gapimizga quloq tutdi – va sabrsizlik bilan gapimizni bo‘ldi. Men aytishim mumkin: “Siz, qizim, dahosiz, va Vanya (mening akam) ahmoqdir.” Keyin u mutlaqo teskarisini aytdi. Maftunkor, yorqin va oldindan aytib bo’lmaydigan, isterik, u bizning oldimizda o’zini ko’rsatayotganga o’xshardi.

Esimda, dugonam ota-onam ajrashganini bilgach, yig‘lab yubordi. O’shanda men 13 yoshda edim va ular 7 yildan beri birga yashashmagan. Men uning munosabatidan hayratda qoldim. Va u dadasini juda yaxshi ko’rardi, uning uchun ajralish drama bo’lardi. Lekin men uchun, siz o’ylaysiz, bu ota nega kerak? U meni bog’chaga olib ketish uchun kelganida negadir uni tanimadim.

Lera

Men otamning qanday ekanligini faqat fotosuratlardan bilaman. U men 5 yoshga to’lganimda ketdi. Men odamlar birlashishi va ajralishi mumkinligini tushunaman. Lekin qanday qilib farzandlaringiz bilan ajrashishingiz mumkin? Hech kim uni taqiqlamadi, lekin u men bilan umuman muloqot qilishni xohlamadi. 15 yoshimda uni o’zim chaqirdim. Biz har doim bir-birimizdan unchalik uzoq bo’lmagan joyda yashadik. U men bir-birimizni ko’rishni va bir-birimizni bilishni xohlayotganimni aytdi. Bu men uchun muhim edi. Ammo u yana xohlamadi … Bu meni juda qattiq shikastladi va men qancha yillardan keyin tushundim.