Nima uchun biz o’zimizni baxtsiz his qilamiz va bu bilan nima qilishimiz mumkin? Ehtimol, gap ongning tuzoqlari deb ataladigan narsadadir. Biz ongsiz ravishda belgilangan naqshlarga amal qilamiz, salbiy his-tuyg’ularni boshdan kechiramiz va hayotimizni yomonlashtiramiz. Qanday qilib ularni hisoblash va nihoyat bu ayovsiz doiradan chiqish kerak?

“Tana zirhi” tuzog’i. Himoya inson ongsizligining tabiiy ehtiyojidir. Va miya uni turli yo’llar bilan amalga oshiradi. Masalan, zerikish. Biz o’zimizga “bezovtalanmang, muvaffaqiyat bo’lmaydi”, deymiz, konfor zonasining qobig’iga chuqurroq kirib boramiz. 

“Taqqoslash” tuzog’i. “Yuqoriga erishish” uchun miya bizni yoqimli tuyg’u bilan taqdirlaydi va bizni doimiy ravishda takrorlashi mumkin bo’lgan holatlarni izlashga majbur qiladi. Natijada, biz o’zimizni boshqalar bilan taqqoslaymiz: sport zalida, ijtimoiy tarmoqlarda, sinfdoshlar yig’ilishlarida. Taqqoslash bizning foydamizga kelmasa, biz stressni boshdan kechiramiz. 

“Hammasi yomon” tuzog’i. Agar siz nafaqat “yomon” bo’lsangiz, balki umuman olganda, stressli vaziyatlardan kelib chiqqan kortizolning chiqarilishi dopamin va oksitotsin tomonidan tartibga solinadi, bu esa jamiyat tuyg’usi tufayli hosil bo’ladi. Axir hamma narsa hamma uchun yomon. Ammo o’zimizni shu tarzda himoya qilish orqali biz haqiqatdan uzoqlashamiz va vaziyatni hal qilish uchun hech qanday harakat qilmaymiz.