Muallifdan: men qiyin vaziyatga tushib qolgan odamlar bilan ishlayman. Ularning aksariyati hayotlarining yangi sahifasini ochishga ikkilanishadi. Va men o’z misolim bilan hamma narsa mumkinligini ko’rsatishga qaror qildim. Maqolalar turkumi ” siz allaqachon 40 yoshdasizmi? Boshlash vaqti keldi!”Umid qilamanki,ular sizni tabassum va o’ylashga majbur qiladi!

Bolalar bog’chasida men rasm chizishni juda yaxshi ko’rardim. Men hatto bu bema’ni sokin soatga ham chidadim,chunki undan keyin o’qituvchi: “endi xohlaganingizni qiling!”Va men o’rmonda Malika,quyon va uy chizish uchun yugurdim.
1-sinfda onam mening intilishimni ko’rib, meni san’at maktabiga olib bordi. Birinchi darsda rassom amaki soqolini silab, jiddiy dedi: “har bir rassom istiqbolni ko’ra olishi kerak!”Va doskaga bir nuqtada bog’langan kvadratchalar va chiziqlar chizishni boshladi. Men taranglashdim, men bilan bir xil ,etti yoshli daholarga jasorat bilan qaradim. Hamma jim o’tirdi,shekilli, katta missiyadan hayratda qoldi – istiqbol izlash! Men uyga juda tez yugurdim. Men bu so’zni unutishdan qo’rqardim…
Va keyin bir hafta o’tdi ,shu vaqt ichida biz bir xil kvadratlarni chizdik va ularni o’jarlik bilan bir nuqtaga tushirdik. Menga malikalarni chizishga ruxsat berilishiga bo’lgan umid har kuni so’nib borardi.
Va keyin o’sha kun sodir bo’ldi…Rassom amaki qattiq dedi:”bugun biz PLENERGA boramiz”. Tushunarsiz so’z ogohlantirildi,lekin men itoatkorlik bilan ular aytgan joyga yuboraman,yashirincha bu sirk yoki teatrga o’xshaydi deb umid qilaman.
Ammo bizni qurigan lilakning eng yaqin tupiga olib kelishdi, uning atrofida o’tirishdi va: “biz barg chizamiz!”Men eng go’zalini topishga harakat qilib,butaga uzoq vaqt qaradim. Xo’rsinib, eskiz chizishni boshladi. Rassom amaki orqamda turdi, keyin barmog’ini butaga urdi.

• Siz bu bargni chizasizmi?
• Yo’q…
• Balki bu?
• Yo’q…
  Yurak bir joyda pastga siljidi…Shu soniyada men qanchalik o’rtamiyona ekanligimni angladim. Axir u mening Bargimni topa olmadi! Katta san’at eshigi yopildi. Men endi san’at maktabiga bormadim. Va keyin ko’p yillar davomida men qanday chizishni bilmasligimga qat’iy ishonch bilan yashadim..
  Va 42 yoshda, ruxsat berishning ajoyib yoshiga kirganimdan so’ng, men to’satdan bu e’tiqodni ikki marta tekshirishga qaror qildim.Derazadan tashqarida qor yog’di, chashka ichida qahva soviydi…”Qachon, bu hayotda emas?”men o’zimdan so’radim .Men qo’limga cho’tka oldim… Va shoshildi!!!
  Yaqinda meni zargarlik buyumlari xolding xayriya kechasiga taklif qilishdi.Mehmonlardan biri nikas Safronov mendan so’radi:
• Va siz ham zargarmisiz?
• Yo’q, men ham siz kabi buyuk rassomman!
• Ha?! qanday qiziq.. Va qaerda namoyish qilasiz?
  “Asosan shaxsiy kollektsiyalarda”, deb javob berdim 8 – qavatdagi kvartiramni eslab…
  Nikas xushmuomalalik bilan jilmayib qo’ydi…
  Bugun men bu hazilni qila olaman. Men boshlang’ich rassom sifatida o’zimni qulay his qilaman. Mening rasmlarim hali ham juda sodda va hatto ibtidoiy. Men hali to’g’ri texnikaga ega emasman.Ammo men oq tuvalda yorqinlikni yaratishni yaxshi ko’raman, kayfiyatimni qog’ozda qoldirishni yaxshi ko’raman. Bir yil ichida men 28 ta yog’li rasm yozdim, o’rtacha haftada bitta ish…Men ijodiy kunni-payshanba kunini o’ylab topdim. Ushbu rejim ritmdan uchib ketishimga imkon bermaydi. Men uchun bu yangi hayot sahifasini bosqichma-bosqich o’zlashtiraman.
  Bilasizmi,eng aql bovar qilmaydigan narsa nima ? Hozir mening ishimni sotib olmoqchi bo’lgan 11 kishi bor! Shunday bo’lsa-da, soqolli amaki to’g’ri edi: rassom istiqbolni ko’ra olishi kerak!))