Bosh aylantiruvchi romanlar, ehtirosli qo’shimchalar, aql bovar qilmaydigan sevimli mashg’ulotlar, bir kecha yoki bir umrlik uchrashuvlar … “Igor mendan olti oy kichik edi, lekin u menga ko’p narsani o’rgatdi”, deb eslaydi 32 yoshli Elena sobiq tanishlaridan biri haqida. va bu faqat uning shahvoniy san’ati haqida emas: u bilan men o’zimda shubha qilmagan his-tuyg’ularni kashf etdim, men uning teginishlaridan va hatto uning nigohlaridan eridim, bu odam qanday qarashni bilardiki, men hamma narsani unutib, orzu qilardim. imkon qadar tezroq u bilan yolg’iz qolish.

Ammo bizning hikoyamiz davom etmadi, unga boshqa qit’ada ishlash taklif qilindi, u darhol menga bir marta qo’ng’iroq qilib, butunlay xayrlashishni aytdi. Albatta, men turmush qurishimiz va birga borishimiz mumkin deb o’yladim, lekin u taklif qilmoqchi emasligi aniq edi va men o’zim ham jur’at eta olmadim.

Yelena ajralishdan keyin azob chekdi, lekin keyin og’riq susaydi va yorqin, biroz qayg’uli bo’lsa ham, xotiralar qoldi.

Endi, uch yildan so’ng, u bu eng yaxshisi deb hisoblaydi: “U tabiatan sarguzasht va o’t o’ti edi, menga ishonch kerak. Bo’lajak turmush o’rtog’imni uchratganimda, yaqinlashishimiz asta-sekinlik bilan kechdi, toki unga to’liq ishonishim mumkinligini his qildim. Ammo agar bundan oldin men kim bilandir birgabir uyda yashash istagini boshdan kechirmagan bo’lsam, ehtimol men hali ham turmush qurmagan bo’lardim. Chunki Igor bilan uchrashgunga qadar men uchun qisqa munosabatlar yetarli edi, ishda ishtiyoqmand edim va turmush qurish haqida o‘ylamasdim ham”.

Hamma ezilganlar ko’proq narsaga aylanmaydi, bu to’g’ri. Ammo bugun birga yashash uchun har qachongidan ham tez-tez hayrat va ishonch bilan munosabatda bo’lgan, o’zimiz bilan ichki qarindoshlik, ma’naviy yaqinlik, boshqacha aytganda, muhabbatni his qiladigan odamni tanlaganimiz ham haqiqatdir.