Izzattillo Islomov
Bolaligida qiz birinchi navbatda o’zining kimligini ko’zguda bilib oladi, bu uning uchun onasining yuzidir. U o’zini sevishini tushunadi va bu tuyg’u – uning mehr va e’tiborga loyiqligi, uni ko’rishi va eshitishi – unga o’sib-ulg’ayish va mustaqil shaxs bo’lishga kuch beradi.
Sevgisiz onaning qizi – hissiy jihatdan uzoq yoki o’zgaruvchan yoki haddan tashqari tanqidiy va shafqatsiz – hayotdan juda erta saboq oladi. U bundan keyin nima bo’lishini, ertaga qanday ona bo’lishini bilmaydi – yaxshimi yoki yomonmi, u o’z mehrini qidiradi, lekin u bu safar qanday reaktsiya bo’lishidan qo’rqadi va qanday qilib munosibligini bilmaydi. bu.
Bunday onaga ikkilangan munosabat qizga odamlar bilan munosabatlar umuman ishonchsiz va unga ishonib bo’lmasligini o’rgatadi; qochqinlik uning qalbida sevgi va himoyaga bo’lgan bolalik ehtiyoji bilan javoban hissiy va jismoniy zo’ravonlik o’rtasidagi dahshatli ziddiyatni o’rnatadi.
Eng muhimi, qizning onalik mehriga bo’lgan ehtiyoji buning iloji yo’qligini anglaganidan keyin ham yo’qolmaydi. Bu ehtiyoj uning qalbida yashashda davom etadi, uni so’zsiz, shunchaki dunyoda bo’lgani uchun sevishi kerak bo’lgan yagona odam sevmasligini dahshatli anglash bilan birga. Ba’zan bu tuyg’uni engish uchun bir umr kerak bo’ladi.
O’zlarini sevilmasligini bilib ulg’aygan qizlar, asosan, ularning kelajakdagi munosabatlari va hayotlarini qurish usullarini belgilaydigan hissiy jarohatlar bilan qoladilar. Eng achinarlisi shundaki, ba’zida ular o’zlarining qiyinchiliklarining sabablari haqida hech qanday tasavvurga ega emaslar va barcha muammolarning o’zlari aybdor deb hisoblashadi.
1. O’ZIGA ISHONCHNING YO’QLIGI
Sevgisiz onalarning sevilmagan qizlari o’zlarining e’tiborga loyiq ekanliklarini bilishmaydi, ularning xotirasida ularni sevish hissi yo’q. Qiz kundan-kunga eshitilmaslikka, e’tiborsiz bo’lishga yoki undan ham yomoni, uning har bir harakati uchun diqqat bilan kuzatilib, tanqid qilinishiga o’rganib qolgan bo’lishi mumkin.
Uning aniq iste’dodlari va yutuqlari bo’lsa ham, ular unga ishonch bermaydi. Yumshoq va egiluvchan xarakterga ega bo’lsa ham, onasining ovozi uning miyasida davom etadi, uni o’zinikidek qabul qiladi – u yomon qiz, noshukur, hamma narsani g’azabdan qiladi, “kim shunday o’sgan, boshqa bolalar. bolalarga o’xshaydilar… Ko’pchilik allaqachon kattalar bo’lganidek, ular hali ham “odamlarni aldash” hissini saqlab qolishlarini va ularning iste’dodi va xarakterida qandaydir nuqsonlar borligini aytishadi.
2. ODAMLARGA ISHONCHSIZLIK
“Menga nima uchun kimdir men bilan do’st bo’lishni xohlashi har doim g’alati tuyulardi, men buning ortida qandaydir foyda bormi, deb o’ylay boshladim.” Bunday his-tuyg’ular, onasi uni o’ziga yaqinlashtiradigan yoki itarib yuboradigan qiz boshdan kechiradigan dunyoning ishonchsizligi haqidagi umumiy tuyg’udan kelib chiqadi. U his-tuyg’ularga va munosabatlarga ishonish mumkinligi, ertasi kuni uni itarib yuborilmasligini doimiy tasdiqlashga muhtoj bo’ladi. “Siz meni haqiqatan ham sevasizmi? Nega indamaysan? — Meni tashlab ketmaysizmi?
Ammo shu bilan birga, afsuski, qizlarning o’zlari barcha munosabatlarida faqat bolalikdagi bog’lanish turini takrorlaydilar. Va kattalar sifatida ular hissiy bo’ronlar, ko’tarilishlar va pasayishlar, ajralishlar va shirin yarashuvlarni xohlashadi. Ular uchun haqiqiy sevgi – bu obsesyon, hamma narsani talab qiladigan ehtiros, jodugarlik kuchi, hasad va ko’z yoshlari.
Tinch, ishonchli munosabatlar ular uchun haqiqiy emas (ular bu sodir bo’lishiga ishonishmaydi) yoki zerikarli ko’rinadi. Oddiy, iblis bo’lmagan odam, ehtimol, ularning e’tiborini tortmaydi.
Behruzbek Hamidov
