1. QO’POLLIK

Albatta, ba’zi bemorlar shifokor tabassum qilmasa ham, o’zlarini noqulay his qilishlari mumkin, ammo har qanday oqilona odamga yoqmaydigan “juda ko’p” ob’ektiv daqiqalar mavjud. Qo’pollikning bunday ko’rinishlariga quyidagi holatlar kiradi: 

• shifokor salom aytmaydi;
• shifokor imperativ ohangda gapiradi va ovozini ko’taradi;
• ruxsatsiz shifokor rasmiy va umumiy qabul qilingan “siz” o’rniga “siz”ga o’tadi – pediatriya bundan mustasno;
• Uchrashuv davomida shifokor hech qachon bemorga qaramadi – masalan, u monitorga qaradi.

Qo’pollik hissiy va kasbiy charchashning natijasi bo’lishi mumkin, ammo bu faqat shifokorlarning ortiqcha ishlayotganligini tasdiqlaydi va ularga qo’pollik qilish huquqini bermaydi.

2. DIQQATSIZLIK

Vrachning e’tiborsizligini uning bemorga va umuman ishiga befarqligi bilan tenglashtirish mumkin. Bunga asosiy hamdardlik va rahm-shafqatning etishmasligi qo’shiladi. “Shifokor so’z bilan davolaydi” – bu shunchaki ibora emas. Qo’llab-quvvatlash, rag’batlantirish, empatiya – bularning barchasi bemorning davolanishga rioya qilishiga kuchli ta’sir qiladi. 

Ajablanarlisi shundaki, ba’zi shifokorlar, kasblarining bepushtligiga qaramay, tartibsizlik va to’g’ri gigiena yo’qligida ayblanishi mumkin, bu ham bemorlarni bezovta qiladi. Bemor va hamkasblarga nisbatan o’ziga xos befarqlikning yana bir ko’rinishi beparvo ko’rinishdir. Shifokor tashqarida ham, ichkarida ham toza bo’lishi kerak.